dîner

De vruchten zijn al gepeld en liggen zij aan zij in haar rieten mand, het was een cadeau geweest voor haar grootouders. Het is de eend die aan tafel geschoven wordt die voorrang zal krijgen op het tropische vruchtvlees in de rieten mand, voor later. Voor later want eerst eten ze allemaal samen de eend, en ook eend eet ze graag. De kamer ruikt hoe hij moet ruiken, en wat ze ooit ook eten, de kamer zal telkens zo blijven ruiken. Het is een houvast, een zekerheid dat elke keer opnieuw bij het binnen komen van hun huis, de geur hun ook deels thuis zal doen voelen. Het ruikt naar zekerheid, een zekerheid dat je je tijd mag laten wegglippen in een boek of achter je nutteloos werk, omdat ze al bepaald is. Maanden op voorhand weet je al hoeveel tijd je daar zal laten, en dat maakt het zo geïsoleerd, zo alleen. De puree is geboterd en gezout, mensen spreken luid over onderwerpen waardoor Jean het gevoel krijgt meer te weten over de wereld dan hun. Enkel Mrs. Claes weet hoe slim ze werkelijk is, hoeveel ze bereiken kan. Het is enkel een idee dat ze over zichzelf zet niet mee te kunnen spreken, door haar karakter, omdat haar familie het al weet. Maar Jean ergert zich aan de onuitgesproken barrière, die toch zo duidelijk is, die hun werelden in twee delen splitst. Op een andere manier wordt Jean dan binnen de geïsoleerde wereld van haar familie zelf ook geïsoleerd maar dan echt alleen. Want zonder woorden uit te spreken zal niemand ooit zeker weten dat ook zij mee kan praten, en ze kan zoveel meer. Het maakt het niet makkelijk je, ondanks de geur, thuis te voelen in een omgeving waar je niet spreken kan. En eens de beenderen van de volledige eend op de schaal overblijven, schraapt Jean de restjes saus met een stuk stokbrood van haar bord. Mrs. Claes haalt de zo verlangde mand boven en legt ze midden op de tafel, en bied Jean een litcgi aan, waarop ze haar grootmoeder verzekerd hoeveel ze van litcgi’s houdt. Ze eet er één en nog één. Het waren de eerste twee litcgi’s van haar leven. Op den duur kan ze niet meer onderscheiden of ze ze oprecht lekker vindt, of ze haar persoonlijke leugen aan het verderzetten is. Zoals ze de rest van haar leven al als een pathologische leugenaar rond heeft gelopen, want wat is het toch leuk om een tweede realiteit te maken als het leven je te saai wordt, denkt ze bij zichzelf, is dit weer een van de onnodige zijstraatjes waar ze zich in begint te wikkelen. Na een tijd wordt het wat moeilijk om te herkennen wie je bent, vastgeknoopt in die spinnenwebben van dingen die je tegen verschillende mensen vertelde, terwijl die verschillende mensen in eenzelfde ruimte over je aan het spreken zijn. Ik ben een samen gepuzzelde persoon uit alles wat ik aan andere mensen heb verteld, alles wat ik uit andere mensen heb gehaald, verteld ze zichzelf. En de eend smaakte en het tropische fruit smaakte, en voor hoever Mrs. Claes kon zien, leek iedereen gelukkig te zijn. Iedereen apart verdiept in een gesprek met zijn buur, tot dan een verdere buur het gesprek van de andere buur interessanter vind dan zijn buur in het algemeen, dan verplaatst die subtiel zijn stoel om van veraf een mening in het midden van de tafel te gooien. En dan denken al die verschillende hoofden dieper over zijn standpunt na. En Mrs. Claes glimlacht, ze hoopte dat de familie vaker zou langskomen, dan zou ze vaker overzicht kunnen hebben, en vaker kijken kan naar hoe hun hoofden dieper over het standpunt van haar man nadachten. Dan was ze bijna zeker te kunnen ontcijferen wat ze allemaal dachten. En dan zou ze vaker, bij een moeilijker standpunt – waar maar weinig mensen echt een mening hadden, naar Jean gaan, in de tuin wandelen en het haar vragen. Want wat vond Mr. Claes het toch geweldig om te weten hoe Jean dacht, de enige die niet via de ogen te ontcijferen was.