het is een beetje zoals
de kap over je hoofd trekken
en de ogen sluiten,
maar dan met woorden.
laat ons nu maar even niets
doen, laat er even niets
meer gebeuren in dit gedicht.
en dan zou dit wel eens het moment
kunnen zijn om een punt te
zetten achter elke klank en zo
te luisteren naar gerommel
van de eigen ingewanden, geklop van
aders en het ruisen van adem.
jij bent een eindig bedrijf
in een eeuwenoud theater,
en tegelijk ben je spreken
over doorleven, over geen
volstrekte stilte als je zwijgen
is aangebroken.