voor dit schrijven
was het tien uur ’s avonds
voetbal op ’t lelijk grote scherm in de hoek van de kamer
het houten kastje waarop het tv-toestel staat
hadden we laten maken door een bevriende schrijnwerker op rust
in veel te duur beukenhout. Het barstte van zodra het lucht kreeg
in deze kamer – hout leeft, zegt men, het heeft een hart en een ziel
(ik zeg het droogde hier uit en wilde minder zijn
kroop dichter het hoekje in, trok zich uit zijn voegen terug)
een glas op de eettafel in de living
binnen handbereik
alles opgeruimd behalve het vestje over de stoel van onze oudste
afwezigheid mag ook niet perfect zijn,
want hoewel hier en nu bol van onthechting en weg
straks is er dat andere moment
wanneer jij – net zo licht beschonken, maar van samen
niet van alleen – weer hier en
nu
elke tel verder uitbreidt de kamers millimeter per millimeter
per millimeter
ontsmet
van wat ik hier en
nu
bruutweg uitsmeer donderdagavond
22.35u
plus elke correctieminuut
na dit schrijven
uren en uren en uren