De regen tikte luid tegen de voorruit van de oude Toyota Corolla. Vol ongeloof staarde de chauffeur naar de verlaten, grijze parking voor hem. Hoe lang hij daar al zat? Geen idee. Zijn hand ging automatisch naar zijn zakken, maar hij had geen sigaretten meer. In plaats daarvan voelde hij de brief in zijn rechterjaszak. Traag trok hij het papier tevoorschijn en las voor de duizendste keer de koude boodschap.
‘Het spijt ons te moeten meedelen, dat in deze tijden van herstructurering…’ De woorden galmden door zijn hoofd. ‘...de geleverde prestaties werden de laatste tijd door de leidinggevende als ondermaats beschouwd…’
Ondermaats? Wat dacht die trut wel? Avonden en weekends had hij gezwoegd en gewerkt om haar te helpen. En wat kreeg hij in ruil, een pover bedankje en een schop onder zijn kont. Buitengezet. Weggewerkt. Na 20 jaar van onvoorwaardelijke trouw en dienst, van elke dag op tijd komen, van elke deadline halen… was hij net als oud huisvuil aan de kant gezet. Het was echter meer dan het verlies van zijn job. Het was het verlies van alles waar hij zich zijn hele leven voor had ingezet. Zoveel had hij opgeofferd. Maar er was hier geen toekomst meer voor hem. Waar wel? Zijn vrouw had hem al vaker aangekeken alsof ze het ook allemaal niet meer wist. De kinderen? Die waren te druk bezig met hun eigen leven.
Hij zuchtte en gooide het verfrommelde papier op de stoel naast hem. Hij nam het stuur van de wagen zo hard vast dat zijn knokkels wit kleurden. Zijn nagels drongen diep in zijn handpalmen. Nog nooit had hij zich zo vernederd gevoeld. Langzaam liet hij zijn hoofd rusten tussen zijn handen op het stuurwiel. Hij had het al vreemd gevonden toen ze aan zijn bureau kwam staan, met die triomfantelijke blik in haar ogen. Het serpent zocht al langer een reden om hem te lozen. Ze had niet eens de moeite genomen om zijn afdanking onder vier ogen te regelen. Nee, het schouwspel moest voor de ogen van de volledige afdeling worden opgevoerd.
Harde werkers hebben niets te vrezen. De slagzin van zijn vader klonk nu hol en nutteloos. Wat een rotadvies.
‘Het is niets persoonlijks,‘ had ze nog gezegd. ‘Het zijn de omstandigheden, we moeten bezuinigen.’ De blik in haar ogen had echter gestraald van voldoening. Het spottende glimlachje op haar fijne lippen had hem verschrikkelijk gestoord. Niets persoonlijks? Alsof het minder pijn deed omdat het niet persoonlijk was. Hij deed de zonneklep naar beneden en keek naar de foto die aan de achterkant was vastgemaakt.
‘Esmee…’ fluisterde hij zachtjes. Even verscheen er een kleine, meewarige glimlach op zijn gezicht. Hij kuste twee vingers en drukte die zachtjes op de foto.
Bruut draaide hij de sleutel om in het contact en startte de wagen. Na een paar keer tegenpruttelen sloeg de motor aan. Het trillen van het stuur in zijn handen en het lage gebrom van de motor hadden een merkwaardig rustgevend effect. De radio sprong aan en een of ander oppervlakkig popnummer, over liefde of vrijheid of een combinatie van beide, vulde de ruimte. Een hoop onzin dus. Hij draaide het volume naar beneden. Het kon hem niet schelen. Niets kon hem nu nog schelen.
Hij haalde diep adem, zette de ruitenwissers aan, keek vluchtig in de achteruitkijkspiegel en reed langzaam de parkeerplaats uit en de straat op. Op dit uur waren de meeste mensen nog aan het werk, dus veel verkeer was er niet. Traag tufte hij verder over de verlaten weg. Een grijze muis in een grijze, natte wereld.