als ik nu eens zou figureren
in de volgende Kung Fu panda.
ik zou daar een of andere
domme stoot uithalen,
niets bijzonders, één rare move
zou genoeg zijn, iets dat
gewoon op mijn onnozel hoofd valt,
wegstuitert.
of struikelen, ja, struikelen doet het
ook altijd goed bij jou,
kan er donder op zeggen dat
bananenschilhumor je uit laat glijden,
ontwapend door de knieën doet gaan.
dan zal je weer krom van het lachen
met buikpijn biggelend tranen,
schokschouderend omhelzen
endorfines zullen helend gaan gieren
in die leegte tussen ons
misschien iets doen kantelen naar
wat we ooit samen waren
zouden we tekenfilms gewoon terug
aan kinderen kunnen laten.