ze speelt
wat oud vinyl
ook teveel beelden
drukt op stop
om me te kussen
eerst een dozijn
op vrije zee
daarna wel duizend
straks
de eeuwen vol misschien
ze speelt
en spoelt terug, van vloed naar eb
om één nog onbeschreven kloofje te verzoenen
ook nu, en ik beloof je, schat
pas later zal ik voor je schrijven
twee waterverfgedichten
ware fabels
ook een krant met zure sprookjes
of drie parabels en een roemloze roman
alleen voor jou
niet voor die Vladimir, Godot of Estragon
maar voor de kille nachten en de stille krekels
voor moeders hoop, voor straks en Kalimero
uit de reeks 'Majnun, het gebrabbel van een gek'