Anderzijds mag dat geen verrassing zijn. Ik weet goed, hoe onze dood seconden vierendelen kan. Wees dat maar zeker. Hij is van ons allen. Verstoppen doet hij zich nu eenmaal nooit. Het is vooral angst die in ons leeft en vindt dat hij dat nodig heeft.
Het witste laken. Die rode tentjes. Die grote stenen platen twee bij één. Putten die met plooimeters gecontroleerd en diep genoeg bevonden worden. Zijn rug zal hij nooit buigen wanneer dagen vragen wat geduld te rapen.
Graaf dat gat en zwijg. Zet je op de knieën, droom nog even van het noorderlicht en duikel dan. Zijn gefluister is altijd kordaat. Hier in dit achterhoofd heeft hij een eigen spreekgestoelte en verkondigt daar geregeld dat het stilaan menens wordt.
Ik weet wat hij bedoelt. Hij wil helaas niet zeggen hoe het moet. Dat zal hij zelf beslissen omdat ik te laf ben. Meestal komt dat door een zonnestraal die zich door luiken waagt en hoopt dat ik hem nog verdragen kan.
Er staat een glas met water naast mijn bed en die matras is de woestijn waarin de druppels van de tijd verdwenen zijn. Onmetelijk. Zo lang lig ik hier al. Het hielp niet toen ik beide wijzers van de klok wat inkortte.
Ooit werd er nog gedanst rondom de boom waaruit dit hout gewonnen werd. De poten van dit ledikant, die hadden zo veel tijd om na te denken dat ze intussen weten hoe een toren rechtop slaapt.
Mijn ogen kennen nu de bron van elke traan en zijn debiet. Dat is niet groot en ze geraken nooit voorbij de wang. Terwijl mijn nek dit hoofd nog even draagt, vraagt mijn hand aan het raam, of het luik zich fijn gesloten voelt.
Daarna volgt mijn blik de wolfspin die een vaste route volgt. Eerst langs die barst van lang geleden. Dan over deze balk om daar, steeds in hetzelfde schilderij, weer te verdwijnen tussen Elpis en Apollo.
Ooit wordt alles ingeslikt. Het is de kracht van zwarte gaten die veel sterker zijn dan ik vermoedde. Ik was nog jong, geloofde in een zinvol middenstuk. Elk grijze wolk vloog mij voorbij alsof het water dat zij droeg, slechts milde nevel worden zou.
Gelijk een duizendpoot met nieuwe laarsjes pronkt, zo wandelden de uren ongenaakbaar door het bos. Volg me dan als je kan. Zo plaagden motjes rondom mij. Hun vlindervlucht werd nooit ruw onderbroken door een zuchtje wind.
Zo leek het toch en daar heel hoog, toen ik een besje wilde plukken uit een hemelstruik, zong hij voor mij een deuntje. Het ging niet over hoogtevrees. Het was een maretak die liedjes kende over zacht verlies. Over een fleurig graf.
Ik zag dat hij. Die maretak. Gebogen takjes had vol dapperheid. Ik vroeg nog snel. Waarom hij bladeren verdroeg, met daarin van het beste gif.
uit de reeks 'Duim voor Dimitri'