Aan degenen die nog overblijven, jullie zijn smerige strevers.
Ook al is het lang geleden. In die tijd dat er gewoon hoop was. De illusie leefde dat er te ondernemen, te winnen viel.
Denk nu niet, bij nader inzien, dat er nog iets te redden valt. Zelfs de domme voelt het aan.
Er is veel niet pluis, terwijl Bart zich de pluimen krabt.
Hij, Dimitri is niet meer. Mevrouw Curie sloot hem de ogen en de barbecue kan beginnen.
De heer Van Looy doet het vlees en de heren Lemmens en De Vos hebben sauzen meegebracht.
Vanzelfsprekendheid is pijnlijk. Voeg deze zin nog toe een het dossier van Dimitri.
Mevrouw Thumas noteert. De heer Versele wil een duivenvleugeltje.
Nog even geduld. Jullie zijn met z’n allen ooit gewoon begonnen maar beseften nooit de wreedheid.
Het leek voor de hand te liggen. Om zich in die bochten te plooien en als een warme slang rondom de koelte te wentelen.
Doch. Het is onomkeerbaar en hij wilde het liefst verbrand worden.
Na het vlees, als de heer Van Molle terug. Na de vis, wanneer de kolen nasmeulen.
Meneer Delacre wil mevrouw Laga eens proeven en zo blijft het maar doorgaan.
Zolang leven zich weggeven kan. Is het niet afgelopen.
uit de reeks 'Duim voor Dimitri'