Dutroux. Dat is zijn familienaam. Prudence zegt dat het beter is om niet altijd helemaal de waarheid te schrijven, om namen te veranderen in mijn memoires.
Memoires? zei ik haar. Het is zoals hier, maar nog veel erger. Hier maakt men soep met de groenten van gisteren, maar ík eet elke dag pap van het fruit, van de groentes van mijn ganse leven. Het is een mixpot van rabarber, van zurkel, van citroenschimmel en peulen van de gaspeldoorn. Ik herbeleef alles elke dag. Telkens weer die wrange smaak, diezelfde brei op mijn kranke maag.
Alsof ik zo tegen iemand zou kunnen spreken. Tegen Katja kon dat wel. Ja en dat mocht, in onmenselijke brieven, in nachtelijk gefluister, in pleidooien voor de lieve waanzin, want Katja is anders. Katja is een een zwaluw die mij steeds verrast in de vlucht, die geen rare ogen trekt als ik over toppen van verbeelding scheer. Ik zie het zo voor me, ook hoe haar lippen zouden zeggen:
Braun is een merk van mixers, Eva en Von de voornamen van mijn tepeltjes. Verminken mag je wortelen, als de puree maar heel blijft.
Zoiets. Ja. Heerlijke quatsch die niet helemaal onzin is, dat kon Katja verzinnen, maar ik heb nu enkel nog haar echo, die mij soms iets nieuws probeert te roepen, dat wel. En ik heb ook Prudence. Dat is waar. Zij is echt. Zij is een kat uit Echternach. Zij komt elke dag, terwijl Katja niet meer is.
Niet uit Echternach, maar uit Lapscheure, zou de enige repliek zijn van Prudence. Ze geraakt lang niet zo dicht bij mijn ziel als Katja, maar dat is niet erg. Ik heb haar graag. Heel zeker.
Het is dus 'Tanguy Dutroux' geworden. Doe het voor de familie van de betrokkene, had Prudence gezegd en ze klonk zo serieus als journalisten bij een boer getroffen door de bliksem, vuur heeftt alle kippen opgegeten, droogte tart de rode kolen en misschien zit er zelfs mond- en klauwzeer in de stal.
Daarenboven, zal iemand ooit mijn hanenpoten lezen en... de familie van de betrokkene? Dorian is in 2016 tegen een vrachtwagen geknald en verder heeft Tanguy enkel nog een oudere zus, in Veilige Have, waar ze danig dementeert. Ik zwijg en neem het aan van Prudence, het potje pillen.
Zorg gewoon dat je geen last krijgt, zegt ze nog en weg rijdt ze met haar karretje. Vandaag geef ik mijn medicamenten aan een ooievaar. De zwaluwen zijn weg. De ooievaar zit in het open raam en ik voed hem wit van brood. Gekneed, in een bolletje. Binnenin beterschapspillen voor een jankende baby in een land zonder melk en zonder heuning.
Het raam sluit ik weer. Tegen het springen. Niemand hoeft te weten hoe hoog ik woon, noch hoe ik hier ben terechtgekomen in deze Petteflet en die Tanguy Dutroux, dat amalgaam van smeer, toorn en geweld, ik heb hem leren kennen in 2009.
Dat was een jaar van crisis. Zo heet dat als bedragen op rekeningen schommelen, als sommigen weer thuis zitten en het raar vinden dat ze niet meer moeten meedraaien in die mallemolen. Crisis was het dus en Tanguy had zijn poten weer niet kunnen thuishouden.
Donkerroze, blauw, paars en geel. Dat is de volgorde van de kleuren van zijn handafdrukken. Een taakstraf, dat had Meneer de Rechter hem opgelegd, want den bak zit te vol en dan mogen ze gaan helpen in een kringwinkeltje.
Terwijl wij syndroompiraten eerst over snot en van alles gesprekken moeten voeren met Jan, Piet en Snol om daar als vrijwillige aan de slag te kunnen, komt dat ongedierte, komen die taakstraffers gewoon binnen op een ochtend. Ze krijgen koffie. We zijn vriendelijk. Ze krijgen nieuwe veiligheidsschoenen. We geven ze een versbedrukt t-shirt om een vuil hart te verbergen. We lachen zelfs naar hen.
Ik heb met Tanguy op die vrijdag eind 2009 speelgoed gesorteerd. We hebben plastieken autootjes gewassen, knikkers per tien in zakjes gestoken, er een prijsetiketje opgeplakt. Hij zuchtte af en toe, schudde zich de schedel als een walrus en op een gegeven moment vroeg hij me of het waar was.
Ja, zo antwoordde ik, wij leggen hier elke puzzel die binnenkomt, om te controleren of hij compleet is! En wat mankeert er aan Ú? vroeg mijn stoute mond, waarom bent Ú hier?
Om knikkers in zakjes te steken, had hij geantwoord en om kwart voor vijf is Katja gekomen, om hem af te halen, niet met haar Méhari, maar met de Lexus van Tanguy. Dorian - hij moet toen acht geweest zijn - liep in haar zog, hij ging naar de boekenafdeling, begon in de Snoecks van 1981 te bladeren.
Katja schudde druppels uit een hoofd met natte haren, zette een zonnebril goed. Het was nochtans een Lexus met een dak, maar het regende als doorzeefde zwembaden. Meneer Dutroux is snel met haar meegegaan, of beter, hij maande haar aan om snel te vertrekken en Dorian kreeg van hem een veeg over het achterhoofd.
Veel kwaads staat er nochtans niet in de Snoecks van 1981. Op de cover lijkt een tengere vrouw een gat te willen krabben in een woestijnrots. Ze is naakt. Ze draagt geen zonnebril. Wel een hoed.
uit de reeks 'Residu'