Onschuldig, zo begint het, met zebrapaden,
is het zwarte asfalt niet
bodemloos, net een
ravijn, enkel in de witte strepen ben ik
veilig, verlost van een onlosmakelijk gebod,
van kwaad naar erger gaat de misselijk makende vrees voor
overgeven, de minste zweem van feilbaarheid
is een smet op het blazoen, op de tippen
van de voeten lopen is niet enkel voor lenige ballerina's,
ook angsthazen in een stedelijke jungle tenen er op los, benaderen doe je
mij beter niet, nee, ik kruip in mijn
schelp en heb teruggetrokken de controle
met mijn voelsprieten; ondertussen
'ik mag me enkel en alleen op het wit
begeven!'
twee opties in het zog van mijn slijmspoor:
1. de recepten van doortrapte pillendraaiers
of
2. de dieperik
het resultaat blijft hetzelfde: mijn ik wordt je reinste
quatsch.