Een dure vogel.
Sonnet.
Zie daar die dure vogel weer aan ‘t pleiten
opdat de crimineel zijn straf ontloopt,
en hoe hij vlot zijn eerbaarheid verkoopt
aan hen die met de misdaadcenten smijten.
‘t Gehoon voor wie op faire straffen hoopt,
‘t gegoochel met excuses en verwijten,
zijn poging om de hoop uiteen te rijten
dat recht ook in rechtvaardigheid verloopt.
Gewiekst de onschuld van de dader veinzen,
geen aandacht meer voor slachtoffers en pijn.
Misschien is hij alweer aan 't te overpeinzen
hoe vrijspraak steeds weer leidt tot een festijn.
Maar zou hij ook hooghartig blijven grijnzen
als ‘t slachtoffer zijn eigen kind zou zijn?