Een eland at mijn oog

17 feb 2023 · 1 keer gelezen · 0 keer geliket

 

als ik hier lig door koude

doodgevroren in het gras

peul dan mijn oog niet uit

 

wie echt wil zien waarvan

ik zomaar durf te houden

kijkt beter scheef vooruit

 

ik weet niet of het kan

misschien onder gebroken glas

de scherven zijn niet dom

 

je blik sprak vele delen

zonder boek noch lood

voor een verloren ruit

 

daar in het achterland

heb ik ooit eens gewacht

op lente en een sprookje

 

een eland sprak tot mij

hij vroeg waarvoor ik vocht

is er een spook of specht

 

die in je dromen durft

verschijnen daar probeert

bedaardheid te verstoren

 

het ligt gewoon aan mij

die aard van mijn bestaan

is zoveel anders dan gedacht

 

mijn binnenkant ze is

nu eenmaal schots en scheef

ik leef gelijk verloren

 

die eland met zijn edelsnoet

hij ademde tevredenheid

zo warm een dier kan zijn

 

hij schonk mij daarna alles

wintervacht en kennis

van een lange levenstocht

 

maar goed ik ben eenmaal

zwak te week verging bijna

de dood had mij in pand

 

ik kan niet meer ik wil

niet meer proberen echt

mijn kaars is opgebrand

 

de strijd is lang gestreden

vermijden kan in niet

de eindstreep ligt er al

 

ik woon hier onder sneeuw

dat zijn de kalme woorden

van een loom gevoel

 

het is al zo erg lang

dat ik het ijs hier streel

er kwam geen lieve dief

 

die al mijn restjes wilde

geen dapper mesje kwam er

uit de hemel neergevallen

 

ik lig hier vanaf ooit

tussen begin en eind

al sinds de middeleeuwen

 

doch helaas bijna nooit

heb ik een vin verroert

de vis in mij is lam

 

de kreek vlakbij bevroor

toen zij mijn ziel bekeek

over mijn lot vernam

 

geen druppel die gelooft

dat ik nog leven zal

ik ben een droef geval

 

de wereld is mij kwijt

ik ben gewoon die wees

die wil dat men vergeet

 

hoe ik zowaar bestond

als water zonder bron

peul mij dat oog niet uit

 

ik heb te veel beleefd

de leek kent geen detail

geen inzicht dat iets heeft

 

aan mij noch dit relaas

ik ben een haas konijn

dat alle holen kent

 

ik ben te veel verwend

zo weet de ondergang

de zon die is van mij

 

wacht nooit zomaar op haar

ze is zo donkerzwart

die moedeloze duisternis

 

tussen haar oren wil

de kille nacht die echo

mijn herinneringen

nooit meer horen

niets nog

zien

 

 

uit de reeks 'Waanhoop'

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

17 feb 2023 · 1 keer gelezen · 0 keer geliket