Plots staat niet alleen mijn auto, maar mijn hele wereld stil. Het stuur wordt nat van mijn handen. Spieren waarvan ik zelfs niet wist dat ze bestonden, spannen zich pijnlijk hard op. De zetelverwarming, die mij al de hele winter overtuigt van de best gekozen optie te zijn, blijkt nu de meest overbodige luxe.
Ik sluit mijn ogen. Er is geen ontsnapping meer mogelijk. Mijn achteruitkijkspiegel heeft het voor eeuwig in mijn netvlies gebrand. Het duurt slechts een fractie van een seconde om parelwitte sneeuw bloedrood te kleuren. Bij die gedachte trekt mijn maag zich uiterst krachtig samen. Speeksel loopt overvloedig over mijn tong en de smaak van reeds verteerde receptiehapjes dringt mijn mond binnen. Mijn verkrampte lichaam komt in één snelle schok in beweging, zodat een eerste vloedstroom de uitgang langs mijn mond weet te bereiken. De geur van gerookte zalm en cava doet mijn buik nog een tweede en derde keer schuddend tot bevrijding komen. Als mijn volledige maaginhoud mijn lichaam heeft verlaten, leg ik mijn handen terug op het stuur. De kleverige substantie vormt slijmerige draden tussen mijn armen en benen.
Het geluid van een scheefgetrokken vinylplaat op een oude platenspeler doet me opkijken. De sirenes komen dichterbij. Verschillende blauwe zwaailichten verblinden me, maar mijn ogen blijven wijd open. Via mijn achteruitkijkspiegel kan ik alles volgen. Twee brancards worden de ziekenwagen ingereden. Beademingstoestellen en defibrillators proberen de levensloze lichaampjes te redden. Tranen rollen over mijn wangen als ik de auto wordt uitgesleurd. De koude lucht opent heel even mijn longen. Ik adem diep in en mijn misselijkheid verdwijnt voor enkele seconden. Tot ik weer in een warme auto zit, op weg naar het politiekantoor.