Een lichaam op jacht, ademt enkel sneeuw vannacht met een geest die nee niet wil horen en alleen maar verte en afgronden in die donkere ogen.
Verdorven, compleet afgemat en nog steeds kan ik mijn ogen niet sluiten, enkel maar voor me uit staren.
Mijn mond proeft zout door de ontelbare tranen, ik laat het water over mij stromen en denk terug aan het ondenkbare.
Ik wil mij van jou ontsmaetten, dus ik elke vezel, elk stofje van mijn lijf schrobben.
Mijn hoofd vol mist, blijven schuren, hard en wreed, tot mijn lichaam rood ziet, blootligt met bloedende wonden.
Brandschoon zien ik mijn spiegelbeeld, maar ik herken de persoon niet meer.
Het liefst van al verdwijn ik, in de muren, ergens waar niemand mij kan vinden voor uren, dagen, maanden of jaren.
Wat met hetgeen jij van mij hebt ontnomen?
Mijn hoofd draait op volle toeren, mijn hart huilt, mijn eigenwaarde verloren.
Heb jij mijn stem ook afgenomen?
Schaamte druipt over me heen, ik twijfel over alles en stel mezelf meer dan ooit in vraag, want ik heb de feiten getolereerd, heb ik ze dan ook mee geregisseerd?
Nee! Nee! Nee!
Ik zei nee.
Ik heb nee gezegd.