Een namiddag bibliotheek,
Donderdagnamiddag, ik besloot nadat ik mijn grommende darmen en misselijk makende maag het zwijgen had opgelegt door simpelweg te rusten en mezelf
leeg te kotsen, om eens naar de bibliotheek te gaan.
In Oostende hebben we een hele groot ruim en rustgevend gebouw
bijna aan de waterlijn.
Rustgevend mag in deze column als ironie aanschouwt worden, helaas.
Ik beleefde er de ergste tijd van de week.
Mijn uren ziek op de pot leken me het grootste entertainment als ik dat mag vergelijken met enkele uren rust in de bib.
Iedereen weet intussen dat mijn grote Vlaamse idool, de held onder de helden is heen gegaan.
Voor zover hij geloofde zal hij nu intussen plaats genomen hebben tussen God en Jezus Christus om van daaruit zijn liefde voor zijn volk verder te zetten. Voor zover ik geloof zit hij wellicht op een wolk neer te kijken op ons en hoe MIA onze strot uitkomt terwijl we het voor de honderdste keer op de radio horen en luidkeels mee brullen.
Ik was vandaag in de lokale bibliotheek omwille van onze geliefde Vos.
Ik besloot om eens, enkel uit interesse, te kijken hoe het staat met zijn boeken en cd’s.
Wie wil er na zijn dood superfan zijn en al zijn materiaal uitlenen om vervolgens de teksten van buiten te leren en over tien jaar overkomen als “de best Luc-De-Vos-kennende liefhebber van Gorki from Belgium Baby”?
Per toeval zie ik bij de cd’s een klein album dat is uitgebracht onder zijn naam en niet de naam van Gorki.
“Nondedomme” dacht ik! Dat is nergens meer te vinden, nergens te downloaden. Zelfs een betalende versie lijkt spoorloos.
De overige cd’s van Gorki zijn uitgeleend.
Ik grimas.
Als een bloedhond snuffelde ik op zoek naar wat ik die dag als buit wilde maken
en geloof het of niet, ik zit graag in rust op de bankjes tussen de overige intellectuelen in gedachten diep verzonken in hun studieboeken.
Ik nestelde me in een leren fauteuil met "Paddenkoppenland" van De Vos,
dat na weken uitgeleend te zijn eindelijk terug zijn plekje had gevonden
tussen de overige werken met de letter D.
Mijn genot in intellectueel leesvoer werd verstoord door twee van de
grootste barbaren der aarde.
Een jonge dame en een oudere heer.
De dame begon met luid met dvd’s te rommelen, het leek alsof
mevrouw haar zin niet vond.
En zo zal het ook wel meen ik, ze slaakte een kleine gil en een iets
luidere ‘Godverdomme’.
Ik keek op en als een magneet werd haar gezicht naar het mijne getrokken.
Ze keek me boos aan en ik fronste.
Neenknikkend nam ik terug een duik in mijn boek.
Geen tien minuten later snapte ik waarom de grote ton met boeken
daar stond te doen.
De oudere heer die te arm of te nonchalant was om een broeksriem te kopen moest in opdracht van de grootste vandaal die de wereld kent een boekenhuis maken.
Laten we hem Eddy noemen.
Eddy liet me veelvuldig zijn bouwvakkersspleet zien, juist groot genoeg waar mijn fiets in past.
Ik ben best tevreden met het fietsenrek buiten en helemaal niet zo veeleisend.
Ik nam me voor om thuis verder te lezen waar ik in alle rust kan genieten van mijn leesvoer terwijl Eddy andere vrouwen of homoseksuelen het hof kan maken met zijn afzakkende broek.
Nog voor ik kon vluchten voor het heen en weer wiebelende kontvet werd ik opgeschrikt door een akelig geklop.
Eddy begon de boeken aan elkaar vast te timmeren, wat een vandalisme!
Al die kennis die ons brein kan opslorpen werd in enkele kloppen naar de bliksem geholpen.
Teleurstellend liep ik naar het “identiteitskaartmachien en zijn computer” om vervolgens naar huis te fietsen door de plassen en met natte schoenen thuis te komen, sloefjes aan en een column schrijven voor mijn naar-mijn-verhaal-hunkerende-sociale-media-lezers.