De man stak de straat haastig over en had zijn schilderij nauw tegen zijn borstkas gedrukt. Zijn lange grijze mantel volgde hem met alle moeite in zijn ongeduld en hoewel er niemand thuis was aan wie hij het kon tonen, beefden zijn handen van nieuwsgierigheid en een onoverkoombare ouderdom. Zijn bruin gevlekte vingers krulden zich om het gouden kader heen en hielden het stevig vast. Hij keek nog eens vluchtig naar het schilderij om zichzelf gerust te stellen dat de tekening nog even mooi was als ervoor, en zijn ogen beantwoordde deze vraag met een jeugdige gloed die ooit een ongrijpbare liefde had gekend. Zijn adem sloeg aan op het glas waarop het schilderij terug verdween. Aan zijn gehaakte neus vloeide een druppel samen die al het enthousiasme van die ochtend in zich droeg en een bewijs was, naast het ijzige trillen, dat de man oud werd. Hij keek niemand aan toen hij het straat overstak en vergat even in de drukte van zijn schilderij dat hij bijna dood ging.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.