"Waarom kan ik geen verhalen vertellen?", ik had het me al vaker afgevraagd. Totdat een toevalligheid me de weg wees. Want daar lijkt het wel om te gaan, je pad vinden. Reizen is een mogelijkheid. Gaan zitten observeren in het park ook. Persoonlijk moet ik het hebben van krabbels. Weet u nog wat 'krabbelen' is? (Niet het Antwerpse 'kriebelen', voor alle duidelijkheid, al is die ervaring wel gerelateerd)
Een standaard witte envelop, A5 met venster, lag al dagen op mijn werktafel. Ik noteerde allerlei kleine zaken erop zoals telefoonnummers, namen, een adres en wat droedels. Een enkele keer kuiste ik mijn vulpen al schuddend boven zijn oppervlak en probeerde ik een nieuwe kleur inkt uit op zijn stevig papier. Ik dacht hem weg te gooien en verzamelde nog wat knipsels in de omslag die her en der verspreid lagen. Zijn lot was bezegeld tot die laatste blik voor hij de prullenmand inging. In een oogopslag kreeg ik het overzicht van een verhaal dat ik in handen had: een oude FIAT 500, een magere man met een oog dat dicht zat alsof hij er net een bal in had opgevangen, een potje yoghurt, en achter het venster een knipsel uit een mislukte illustratie die een opdringerige makelaar voorstelde. Het beknopt overzicht van de voorbije week die achteraf toch bijzonder boeiend was gebleken.
Die envelop heb ik nog. Het verhaal is geschreven. En nu zit ik hier te wachten op de postbode. Op verse omslagen lukt het niet.