Voorwoord
Beste lezer,
Graag, voor je mijn gewogen woorden leest, een kort woordje over de humus, die deze tekst voedde.
Vrouwlief Christine en ik zien dagelijks, vanop ons appartement, drie hoog, in Berchem, het Antwerpse Middelheimziekenhuis.
Toen we in 2006 ons appartement betrokken, wisten we niet welke rol dit imposant gebouw, dit ziekenhuis, in ons leven zou spelen.
We schrijven 19 maart 2008, vijftig jaar na de eerste steenlegging van dit gebouw.
Hugo Claus is op weg naar het Middelheimziekenhuis, waar de veerman op hem staat te wachten.
Hugo, de aanbeden, literaire duizendpoot, wiens gedachten meer en meer eindeloze wan-delingen begonnen te maken in de kelder van zijn geheugen, vertrekt 's namiddags naar de overoever.
Acht jaar later, 6 augustus 2016. Twee uur 's nachts: mijn vrouw brengt me - de verkeerslichten negerend - naar de spoeddienst, jawel, van het Middelheimziekenhuis.
Dezelfde veerman, die van Hugo Claus, zal die nacht werkeloos toekijken: de chirurgen houden me bij de les. Ik blijf leven! Ze kunnen het aneurysma in mijn buikholte, een lekkend aorta, na tien lange en spannende uren, dichten.
Mijn herstel wordt een lange weg. Er volgden tien weken op de afdeling intensieve zorg, waarvan drie vierde in comateuze toestand.
Voor mijn sterke en moedige vrouw en voor onze warmhartige, bezorgde kinderen helse weken!
Ik verlaat eind december, 5 maanden later, mijn 'vakantiehuis' Middelheim.
Met mijn weggesmolten spieren probeer ik terug te leren stappen en tracht ik dagelijks d.m.v. fijn motorische oefeningen terug te kunnen... schrijven.
Het orgelpunt van deze operatiekruisweg wordt zeven maanden later, in 2017, gezet in het AZ Gasthuisberg, waar mijn buikwand definitief wordt gesloten.
Drie jaar later...
We schrijven 3 februari 2020: het startschot van de Belgische coronacrisis.
18 maart: ons landje gaat in lockdown. Twee dagen later worden de landsgrenzen gesloten.
Ondertussen drie hoog in Berchem...
Eerst ongeloof over de bijzonder snelle impact van deze pandemie.
Tijdens een van de eerste coronareportages tijdens het VRT-programma Pano, keken we naar een verslag over de afdeling intensieve zorg, jawel, van het Middelheimziekenhuis, waar de eerste coronapatiënten uit onze regio werden verzorgd.
Mijn vijf maanden durend 'vakantieverhaal' in 2016 in Middelheim lag terug plots - tastbaar - voor mijn voeten!
Het PICS - Post Intensive Care Syndroom - deed terug zijn intrede: angst, slapeloosheid, stress,... Toen beseften we maar pas, wat deze coronaslachtoffers te wachten stond! Tijdens de daaropvolgende maanden werd duidelijk welke schade COVID-19 kon aanrichten.
Onze schutkring veranderde langzaamaan in een FaceTime-kring: de communicatie met ons (jonge) volkje verliep nu meestal via de digitale tamtam.
Tijdens deze eerste lockdown applaudisseerden we vanop onze derde verdieping elke avond om 8 u. - van maart tot begin juni - plichtsgetrouw én met graagte met onze buren voor onze zorgsoldaten aan het coronafront.
Mondmaskers en ontsmettingsgel werden onze dagelijkse levensgezellen.
Nieuwe (oude) woorden werden (her-)uitgevonden: social distancing, huidhonger, quarantaine, contact tracing, coronavet, tweedehandslucht, ...
Wat later deed ik een poging om deze ervaringen prozaïsch te duiden, toen nog niet besef-fend, dat deze pandemie tot op vandaag, een lang verhaal met een héél lange schaduw zou worden.
Nu mijn schrijfsel, mijn overpeinzing, mijn gewogen woorden, toen ik door mijn venster keek. Jawel, met het het Middelheimziekenhuis op de achtergrond!
Een sfeerbeeld onder de coronastolp
Een man en een vrouw
bouwjaar 1951 en 1952
babyboomers.
Vandaag onverwacht de kwetsbare generatie.
Opgegroeid met analoge technologie,
worden ze nu
peilloos bezorgd
over de kwetsbaarheid van zichzelf en van hun schutkring.
De voorbije dagen dagen al surfend op de digitale golven
ontdekkend de nieuwe 'il postino':
de viroloog, de medicijnman, de woorden wegende pastor, de behoedzame profeet.
Elke dag pratend over de altijd maar krimpende werking van ons sociaal verkeer.
Dit nauwelijks te vatten verhaal bedekt geruisloos de items van links en rechts: de milieuproblematiek en de asielscrisis.
Het woord 'kot' krijgt een ander soortelijk gewicht.
Vanuit hun opgelegde quarantaine kijken ze beiden naar hun applaudisserende buren:
wordt dit vanaf nu de moderne vorm van smetloos socializen?
Ondanks alles kunnen ze zich vandaag langzaamaan warmen aan de spontane solidariteit en bezorgdheid.
Worden dit blijvers na het COVID-19-verhaal?