Een spook

“Ik had je dit liever persoonlijk verteld, Petra, maar ik heb op dit moment weinig tijd, dus moet het maar even zo. We hebben scripts en correcties aangetroffen die alleen maar van Hem kunnen zijn en we hebben ook contact gehad met Hem, met andere woorden, Hij leeft nog en Hij heeft het werk dat Hij voor ons deed opnieuw opgenomen. Daar zijn wij blij om, heel blij, wat meer is, de vergoeding die Hij daarvoor van ons krijgt, zal op jou rekening gestort worden, je gaat dat merken, dat zal één van de volgende dagen gebeuren. Dat is zo met Hem afgesproken. Ik neem aan dat Hij ook nog wel contact met jou zal opnemen, maar dan weet je dit tenminste al. Ik denk dat Hij er dus toch in geslaagd is om aan Zijn tegenstanders te ontkomen en zich ergens veilig te vestigen, waar dat is, kan ik helaas niet zeggen, één omdat ik het niet zou mogen zeggen en twee omdat we het niet kunnen achterhalen. De locatie van zijn pc is niet traceerbaar. De scripts lijken van overal en nergens te komen. Erg ingenieus, maar van Hem zijn we dat gewoon, denk ik. Het is dus goed nieuws dat ik voor jou heb, nogmaals mijn excuses dat ik niet de tijd heb om het jou persoonlijk te vertellen. Voor de rest zal je mij normaal niet meer horen.”
1’10”. Ze beluisterde het bericht nog een paar keer, ze wandelde rond in het huis. Shania en Loredana keken naar een Italiaanse Don Matteo op tv, die een moord moest oplossen op een boekhouder die als zelfmoord in scène was gezet. Ze keken vreemd op, maar lieten haar haar doen. In de inkomhal ging ze op de eerste trede van de trap zitten. De koude van de tegels drong door haar jeansbroek heen. De spotjes in de muur naast de trap wezen de weg naar boven aan maar ze bleef zitten.
In haar mailbox van haar outlookadres kreeg ze bijna gelijktijdig een mail binnen, niet eens in haar spam. Er stonden een heleboel vreemde tekens in en daartussen een tekst aan haar gericht.
“Lieve lieveling, ik ben geen spook, ik ben een slim computermodel, ik besta enkel op servers en computers over de hele wereld. Het spijt me dat dit zo moet lopen en dat jij hier doormoet. Je hebt net gehoord dat jij al het geld krijgt dat het computermodel genereert bij de bevoegde instanties. Dat zal veel zijn. Jij verdient dat, je bent zo veel beter dan al de rest. Vergeet mij niet. Ik hou van jou, heel veel. Dikke digitale zoen. P.S. Deze mail verwijdert zichzelf.”
En dat klopte. De mail verdween en het leek alsof ze het gedroomd had. Alsof Hij inderdaad ergens naartoe getrokken was en van daaruit mails stuurde, alsof Hij niet aan dat touw had gehangen hier in de hal en alsof ze Hem niet verspreid en in stukken overal en nergens in de aarde begraven had.
Oké, dacht ze. Dit kon er nog wel bij.
Ze opende de bankapp op haar telefoon en bekeek haar persoonlijke rekening. Daar stond nog steeds de tweeduizend en een beetje euro op van haar laatste loon in de frietfabriek. Hoe lang geleden was het dat ze daar nog op gekeken had, op dat rekeningnummer, dacht ze. Op haar persoonlijke spaarrekening stond 10962 euro. Dit had haar leven kunnen zijn, dacht ze. Had ze nu geluk gehad of niet met al dat geld dat haar richting uit was gekomen en dat er nu nog extra bij kwam?
“Alles in orde, Petra?” vroeg Shania toen ze de glazen livingdeur opende, “je ziet zo bleek.” Don Matteo’s mond stond halfopen, hij zat met zijn zwarte soutane op zijn fiets en wees naar iets rechts buiten het beeld. Loredana had de serie op pauze gezet.
“Ik denk dat het politie ofzo was. Ze zeggen dat Hij nog leeft en dat Hij voor hen aan het werk is. Zijn loon wordt op mijn rekening gestort.”
“Maar natuurlijk leeft Hij nog Petra, wat had je anders gedacht? Hij is met de noorderzon vertrokken, dat is alles. Het is bijzonder dat Hij al Zijn geld aan jou gegeven heeft, maar Hij zal zich schuldig voelen, zeker, en Hij kan zich ook maar beter schuldig voelen, nadat Hij jou zo in de steek gelaten heeft.”
“Ik begrijp er niks van. Ik had precies liever gehad dat Hij er niet meer was.”
“Kom even hier tussen ons in zitten, kom Shania, we maken een beetje plaats.”
Shania en Loredana legden hun hoofd op Petra’s schouders en omsloten haar met hun armen, hun benen helemaal op elkaar en verstrengeld. Petra staarde naar Don Matteo die nog steeds naar rechts buiten het beeld wees. Een paar minuten later roerde Noëlla zich, het schermpje van de babyfoon lichtte op.
“Ik haal haar even op. Ze zal honger hebben.”
Even later zaten ze met hun vieren in de zetel naar de wijzende Don Matteo te kijken, Loredana had Noëlla aan de borst gelegd.