Wat begon als een tinteling werd een rimpeling in het overspelige water van een spiegeling.
De vibratie werd een hesistatie van verbazing in een stilstaande fase.
Het geluid van de stilte werd ondraaglijk aan te horen.
Het lichaam vertraagde de vingers, wierp de hand weg en worstelde zich los van de armen.
De focus was intens, gericht op overleveren zoals de oermens in bestaan.
De voeten balden samen en de benen liepen weg.
Ze verheven zich van het laken en vibreerden naar hogere doelen.
Zo zou de ziel ooit het lichaam verlaten.
Met een ongeziene kracht alle herinneringen meesleurend naar ginds.
Waar tijd en ruimte waren vergeten in een nieuw bestaan.
Waar pijn en ziekte achterbleven en het lichaam de laatste snik gaf.
Er was meer dan sterven. Maar hiervoor was het te vroeg.
De dag en het uur waren nog niet gekomen.
De voeten kwamen opnieuw op de grond.
De aarde droeg weer meer gewicht.
De mens kreeg opnieuw een gezicht.
Zijn plaats, zijn zijn, zijn plicht.