Een felle junizon ontzegt mij het zicht doorheen het treinraampje waardoor ik naar buiten kijk. Meter per meter krimpt de afstand tussen mij en de twintigste Grote Boekenverkoop van de Gentse bib, terwijl mijn verwachtingen genadeloos groeien. Totdat ze zo hoog zijn als de dikke gevels van de Leopoldkazerne waar ik dadelijk naar binnen zal stappen.
Angstzweet, dat moet het parelvormige vocht zijn dat het stukje voorhoofd onder mijn haarlijn heeft bezet. Een klein leger boekenzoekers bevolkt de nauwe, lange gang van de voormalige legerkazerne. En jawel, ze zijn onstuimig enthousiast en ontembaar ongeduldig. Ze bewaken een schijnbaar oneindige rij tafels, met daarop kartonnen dozen die boeken in zich dragen. Ik zie enkel mensenruggen, terwijl ik zó graag die van de boeken wil zien.
‘Fictie’, dat lees ik in zwarte stiftletters op de deurstijl die ik binnenglip. Ademhaling! Ik weet: hier vind ik literair geluk, maar velen spelen verstoppertje. Tijd heb ik nodig, en ruimte om de bladzijden te besnuffelen. En dat is precies wat ik doe. Met een slakkengangetje, dat wel. Mijn handen kruipen doorheen de dozen, langs de covers, maar ik laat geen slijm achter. Ik beweeg nieuwsgierig van boekenhoek naar boekenhoek. Moderne tijdschriften en nostalgische encyclopedieën. Engels-, Frans- en Duitstalige romans. Nederlandstalige fictie.
Cd’s, dvd’s en luisterboeken laat ik links liggen. Dat moet wel, want ze zijn een rivier geworden onder een brug van mensen wiens handen tot op hun bodems graaien. Zij nemen hun taak serieus, gaan door tot hun veldslag gewonnen is. Zijn ze op zoek naar dat ene lied dat hun verloren liefde zal overtuigen weer bij hen te komen? Ik vraag het mij af.
Groter kon het verschil met de jeugdafdeling niet zijn. Vriendinnen die rustig boeken uitkiezen voor hun kinders, vaders die zélf dolgelukkig nostalgisch worden van dat ene exemplaar van Tijl Uilenspiegel en moeders die na een toegewijde zoektocht danig bevrijding vinden in een kwartiertje neerploffen in de speelhoek. In de lange gang lijkt de strijd inmiddels gestreden, er zijn kijkgaten ontstaan in de mensenmuur.
‘Wat had u graag gedronken?’ Voor mij een eerlijke koffie met veel Vekeman. En stilte. De diehards zoeken lustig voort, maar in het knusse salon voor het kleine podium vormt zich een benieuwd publiek. Ik kwam tenslotte niet enkel voor boeken, ik kwam voor het literaire kruit van auteur/cowboy Christophe Vekeman. Zijn gedichten komen galopperend voorbij, bevlogen en ritmisch. Aartsmoeilijk is het, om hierbij de aandacht te laten verslappen. ‘We wachtten, we keken, we kenden geen spijt. We werden, we bleven, we zijn voor altijd.’ Hij schiet met scherp, maar vuurt humoristische en liefdevolle kogels af.
Uiteindelijk vond ik enkele mooie boeken, van jongelui als Paul Baeten Gronda en Vitalski, oude heerschappen als Gerard Walschap en koks die al lang niet meer in de keuken staan. Op de trein naar huis vormen mijn mondhoeken voorzichtig een glimlach. Zinnen zinderen na, terwijl mijn ogen de voorbij flitsende bomen in de schemering proberen vast te houden.