Een warm dekentje

Ze zijn wellicht niet te tellen. De seconden, minuten en uren die we ooit langs de lijn van een voetbalveld en in diverse sporthallen spendeerden. Koestermomenten zijn het. Onze jongste vergezelde me onlangs op een van die late en koude winteravonden naar een uitwedstrijd van de oudste. We zijn al op veel plaatsen geweest, maar deze voetballocatie was ons nog onbekend. De man aan het loket gaf ons twee tickets. Want de tijd dat de jongste overal gratis binnen mocht, ligt al een tijdje achter ons. Hij is ondertussen de grootste van het gezelschap. Na een snelle opwarmer in de kantine namen we plaats op de bescheiden zittribune. Ik meende met mijn zakdoek over het stoeltje te vegen, maar ik ging toch meteen zitten. Een vuile zakdoek is ook niet echt proper. Achter ons hadden enkele supporters van de thuisploeg postgevat. Hun leeftijd schommelde tussen de zestig en tachtig jaar. Maar ze waren zeker niet te oud om een aantal verwensingen naar het hoofd van de scheidsrechter te slingeren. Van 'vuile zwarte' tot 'paljas' en zelfs 'schele'. De lokale harde kern wellicht. De voorsprong voor onze ploeg, vroeg in de match, was er misschien niet vreemd aan. Even later zagen we een man uit de cafetaria komen. Met in zijn handen een opvallend grote doos. Hij wandelde naar de oudere supporters achter ons en gaf ze elk een warm dekentje. Ondanks al hun geroep naar de scheids bleek het toch eerder de 'zachte kern' te zijn. Ik kreeg het er zelf bijna warm van. Op het einde van de spannende wedstrijd was de zege voor ons. Na een applaus voor de winnende ploeg, dat ons niet bepaald in dank werd afgenomen, keerden we terug huiswaarts. Terwijl de stem op de autoradio de voetbaluitslagen liet horen, vertelde ik mijn medepassagier iets van vroeger. Van toen ik nog klein was. “Het internet bestond niet. Zelfs teletekst moesten ze nog uitvinden. Als je snel alle uitslagen wilde weten, moest je op zondag wel om 17.45 uur naar de voetbaluitslagen op Radio 1 luisteren. Het was een kwestie van stil te zijn, of het was wachten tot Sportweekend en anders tot de krant van maandag.” Ik zag hem in mijn ooghoeken grijnzend naar zijn slimme telefoon kijken. Ook dat voelde aan als een warm dekentje.