Tuimelientje - Hoofdstuk 13
Het zotte geweld
Benny had de tijd van zijn leven in het museum. De papa van Lientje had enkele werken uitgezocht die Benny mocht aanraken. Natuurlijk kon dat niet met alle schilderwerken. Maar waar hij niet met zijn vingers over het schilderij, of over een beeld mocht wrijven, vertelde haar papa wat de anderen zagen. Hij was de ogen van Benny in het museum.
In één van de zalen stond een beeld met de naam “Het zotte geweld”. De papa van Lientje legde uit dat de kunstenaar altijd zijn vrouw uitbeeldde op beeldhouwwerken en schilderijen.
De mevrouw van het beeld was naakt en ze danste op één been. Of ze deed alleszins heel gek. Ze zag er wel gelukkig uit. Lientje begreep meteen waar de naam ‘Het zotte geweld’ vandaan kwam. Ze bleek Nel te heten en de kunstenaar was Rik Wouters.
“Straffe gast, die Rik”, knipoogde Rik. “Hier word je toch vrolijk van hè jongens”, zei de papa van Lientje.
Benny mocht het beeld aanraken. “Ik denk dat onze Nel hier geen kleren aanheeft. Nu snap waarom je daar vrolijk van wordt”, lachte hij.
De papa van Lientje vertelde er in zijn enthousiasme ook bij dat de kunstenaar jong gestorven was. En dat hij blind was aan één oog. Zuster Monique gaf hem een por toen hij dat vertelde. Maar het bleek Benny niet te storen. In dezelfde zaal zagen ze een zelfportret van de kunstenaar, waarop hij een ooglapje droeg. “Zelfportret met een ooglapje”, zei de papa van Lientje. “Zo heet het werk. We zien dat de kunstenaar angstig is. En omdat hij maar door één oog zag, had hij geen dieptezicht meer. Maar je ziet, ook dan kan je prachtige kunstwerken maken.”
Dit werk mocht Benny niet aanraken, maar de manier waarop haar papa het vertelde, was prima voor Benny. Zijn humeur werd er trouwens nog beter op, toen de papa van Lientje in een andere zaal, waar een werk van Van Gogh tegen de muur hing, vertelde dat er heel wat beroemde kunstenaar zijn, of waren, met een oogziekte.
“Als je naar een kunstwerk kijkt, zie je altijd door de ogen van de kunstenaar”, vertelde hij. Precies de woorden van Benny. Lientje knipoogde naar hem, niet beseffend dat hij dat niet zag.
“Het feit dat sommige kunstenaars een oogziekte hadden, maakt hun werk nog interessanter. Zo krijgen we een wereld te zien, die wij niet zien”, zei de papa van Lientje.
“Van Gogh zag op het einde van zijn leven allesbehalve perfect. Toch maakte hij toen zijn mooiste werken. De verf waarmee kunstenaars werken, is niet goed voor de ogen. Zeker niet het lood dat in verf aanwezig is. En altijd dat kijken, of staren, doet ook geen goed voor de ogen.”
Zo werd het een schitterende nacht in het museum. En toch bijna zoals de film ‘Een nacht in het museum’. De kunstwerken leken allemaal tot leven te komen. Niet in het minst voor Benny.
In één van de laatste zalen stond een schilderwerk van de Spaanse kunstenaar Salvator Dali. “Een surrealist”, stak de papa van Lientje meteen van wal. “De werken zijn meestal abstract. Dat betekent dat ze niet de werkelijkheid tonen. Maar een soort van droom.”
Benny luisterde geboeid naar de uitleg. Lientje meende te zeggen dat Benny ook wellicht de wereld zag als een surrealist. God weet hoe zie ik eruit, dacht ze, door de ogen of in de verbeelding van Benny.
“Dali was een maf figuur”, ging haar papa verder. “Hij stond ook bekend omdat hij een enorm gekke snor had. Het was een dun snorretje dat helemaal de hoogte in ging.”
“Nu ga je misschien lachen”, zei Benny. “Maar ik heb nog nooit aan een snor gevoeld. Ik weet wel wat het is, zo een borstel onder je neus, maar gevoeld heb ik het nooit. Papa heeft geen snor. En mama gelukkig ook niet”, lachte hij.
“Zeg zuster, jij hebt toevallig niet een potlood bij”, vroeg Rik aan zuster Monique.
“Euh, ja, eigenlijk wel, en een stift. Zeg maar wat je wil hebben. Waarvoor heb je het nodig?”
“Heel simpel”, zei Rik. “We zorgen er toch gewoon voor dat onze Benny hier vandaag met een snor naar buiten gaat.” Waarna hij meteen met de stift naar Benny stapte.
“Stil blijven staan vriend. Dan weet je meteen wat een snor is.” Van zodra Rik de snor begon te tekenen, begon Benny luid te lachten. “Stop”, riep hij. “Dat kriebelt ongelofelijk.” Door het lachen kon Rik maar een klein snorretje tekenen. Maar wel een fraaie snor, dat moet gezegd.
“Zo lijk je wel een beetje op Zorro”, zei Lientje. “Met die donkere bril en dat snorretje. Nu nog een platte hoed en een cape en je bent het helemaal.”
“Zeg, wacht eens even”, zei Rik. “Wacht eens even allemaal”, waarna hij zijn notaboekje uit zijn achterzak haalde. “Ik denk dat ik het heb.”
“Wat heb je”, vroeg zuster Monique.
“De naam voor Benny natuurlijk”, zei Rik. “Ik ben al een tijdje aan het zoeken naar een juiste en grappige naam voor hem. Ik heb er duizend opgeschreven en opnieuw geschrapt in mijn boekje. Het was nooit echt goed. Niet zo grappig als Kapitein Kraak.” Benny keek reuze benieuwd naar Rik.
“Ahum”, bouwde Rik de spanning nog wat op. “Wat denk je van Zorro de Snorro?”
Benny schaterde het uit. “Goed gevonden kapitein”, lachte hij. “Die nemen we. Voortaan ben ik Zorro de Snorro. Maar dan moet ik wel een snorretje beginnen te kweken. Want altijd met die stift op mijn lippen, dat hou ik niet vol.”
“Trouwens, weet je wat grappig is”, zei de papa van Lientje. Ze voelde meteen dat er opnieuw een weetje in de lucht hing. “Weet je waar de naam Zorro vandaan komt?” Hij wachtte niet eens het antwoord af. “Zorro betekent vos in het Spaans.”
Alle vier keken ze hem aan met een blik van ‘Ja, en?’
“Jullie weten toch dat een vos speciale ogen heeft”, ging hij verder. “Als je ‘s nachts met de autolichten naar een vos schijnt, dan worden zijn ogen helemaal oranje. Als een reflector. Dat komt omdat hij aan de binnenzijde van zijn oog een reflecterende laag heeft zitten. Hij is altijd ‘s nachts op pad, de vos. Vraag het maar aan de kippen, die weten er alles van. Dankzij die speciale ogen kan hij in het donker zien. Net zoals Benny vannacht een beetje in het donker heeft gezien.”
Naar hoofdstuk 14
