De dooi is al voorbij. Alles in het verkeer verloopt normaal. Ik kan terug op een normaal tempo door de stad stappen voor allerhande boodschappen.
Maar de voorbije twee weken is het anders geweest. Hasselt ligt onder de sneeuw. Dat zorgt voor zowel plezier en ellende. Ik kijk graag hoe dat de sneeuw onder de hemel dwarrelt en blijft liggen. Het is een totaal ander landschap dan normaal. Iets uitzonderlijk voor ons land met een zacht zeeklimaat. De kou vind ik niet erg. Als ik naar buiten moet voor mijn dagdagelijkse boodschappen, kleed ik me in verschillende lagen aan. En dus mijn goede en warme kleren aan. De mensen uit Scandinavië zeggen dat er geen slecht weer is, maar wel alleen slechte kleren. Een goede spreuk uit het hoge Noorden. Want wie geen geschikte kledij draagt, klaagt het meest over het weer. Voor me heeft de natuur en de stad zijn charmes in allerlei weeromstandigheden en bekijk en beleef ze graag. Zolang ik de juiste uitrusting gebruik.
Maar ik heb ook mijn ergernissen tijdens die sneeuwperiode beleefd. Meestal liggen de hoofdwegen open, omdat er gestrooid is. Het verkeer kan er op slakkentempo door. Zoals de voertuigen en de voetgangers. Bij kleine wegen in de zijstraten is dat niet het geval. Daar is het eerder besmeurd met ijs. Precies een schaatsbaan! Dat voel ik fel onder mijn voeten. Ondanks dat ik wandelschoenen met veel grip heb gedragen. Toch is het opletten geblazen. Om een val te voorkomen loop ik precies als een pinguïn. Dus ik doe er langer over om ergens te geraken, maar het lukt me wel om overal op tijd te zijn. Maar dat is geen ramp. Zodra ik even te snel loop, voel ik het al glijden. Om mijn evenwicht in controle te houden, hou ik soms wel een objecten zoals o.a. een muur of een lamp vast, om me daarop te steunen. Of loop ik langs de kant van de straat waar niets ligt of aan de andere kant van de stoep waar het ook zo is. Dat is de veiligste optie en zo blijft alles bereikbaar.