Dia’s schieten mijn oog voorbij
ze projecteren zich zonder meer op het plafond
en snijden mijn hart binnen
Zonderlinge geschiedenissen
vergeten anekdotes
stapelen zich
Terwijl dagen, hoewel kort van licht, eindeloos lijken
kan ik nagenoeg tasten wat achtergelaten werd
stukjes vergeten groenten en stemmingen
liggen hand in hand stof te vergaren
ergens in mijn onmetelijke bovenkamer
waar geheimen zich ontvouwen
en me leiden naar een pad
waar ik eerder liep
Want zoals alles
zal ook ik
een herhaling worden
en zo
slechts
aanspreken
wie mij
horen
wil