na dag tien begint ze het
te voelen het
dringt langzaam tot haar door :
de deur die gesloten blijft
de telefoon die niet meer rinkelt
de maaltijden
voor één
stilte
hangt als een verstikkende grijze
wolkendeken in haar hoofd
ze krijgt hem niet
weggeblazen
hij blijft en wordt
steeds donkerder
tot
hij haar bijna
versmacht