‘Papa, kom je ook? Het water is echt heerlijk!’ Bartjes stem galmt over het marmer van de galerij.
Antoine zwijgt, verdronken in tranen. Hij wurgt de blauwe enveloppe tot propje. Met een vaart belandt het tegen het schaalmodel van zijn zeiljacht dat onder het geweld bezwijkt.
Bartje ziet het stomverbaasd aan in de deuropening. ‘Wat is er papa?’
‘Soms krijg je gewoon niet wat je verdient, jongen. Mijn wereld is een heel harde.’ Zijn ogen glijden van zijn vaders statieportret boven de schouw naar Bartjes blauwe poelen. Hij wringt een glimlach op zijn gelaat en zucht. ‘Hoe zou jij het snelst rijk worden, Bart?’
Bartjes ogen stamelen. Dan beginnen zijn irissen te gloeien. ‘Eerlijk duurt het langst, papa.’