Erik van der Velden

Gebruikersnaam Erik van der Velden

Teksten

Narcissus 2.0

Zijn wijsvinger tapte onophoudelijk op de F5-toets voor schermverversing. Waar blijven die duimpjes nou, vroeg hij zich af. Zo slecht is dit verhaal toch niet? De gehele week had hij de confrontatie met alles en iedereen opgezocht. De resultaten schreef hij minutieus op in zijn zakagenda. Het gebekvecht met de buschauffeur vanochtend spande de kroon tot dusver. Een mens moet toch ongestoord kunnen ontbijten met de voeten op de tegenoverliggende bank? De Romeinen aten ook liggend. Om het drama wat aan te wakkeren had hij de chauffeur een blauw oog geslagen. Een goed verhaal bevat nu eenmaal conflict. Waargebeurd was noodzaak, geen excuus. Uitdieping van de personages was overbodig. In dit verhaal van 250 woorden was het niet nodig om hem als protagonist te beschrijven als blonde, blauwogige gespierde jongeling met kuiltjes in zijn lach en irissen die elk vrouwenhart binnen één seconde tot defibrillatiebehoefte zouden noden. Ach, kwaad kan het ook niet, bedacht hij zich en krabbelde zijn uiterlijk met enige overdrijvingen op het papier. Zijn gefotoshopte profielavatar stond model op het scherm van zijn mobiel. Vergenoegd krabde hij ongemerkt enkele puisten open in zijn nek. Nu nog een plot. Hij walgde tijdens zijn YouTube-research van de vele vloggers met hun “overrated lives”. Ze waren inhoudsloze nummers, wannabees. Hij was avontuur met een persoonlijkheid! Zijn ogen knipperden, vechtend tegen zijn slaap. Uren surfte hij door zijn verhalenpagina’s op jacht naar likes en volgers; zijn welverdiende vloed van waardering. Eenzaam verdronk hij in oververmoeidheid, maar het verhaal werd postuum een wereldhit.

Erik van der Velden
10 1

Blindganger

Eindelijk weg uit de prestigieuze wereld. Met ogen dichtgeknepen vertrouw ik op mijn resterende zintuigen. Mijn zolen lezen het pad. Braille voor benenwagens. Bella let op me. Haar staart kwispelt tegen mijn bovenbeen. Struinend op geuren en geluiden ontdek ik een leven dat normaal aan me voorbijgaat. Lentestralen strelen mijn hoofd, de weeïge oliën van ontluikende bloemen ontvoeren me. De odeur van een jeugdliefde. De wereld ligt aan mijn voeten. Gepieker verruilt zich voor plaatjes in mijn lege galerij. Geklop van een specht, gezoem van een bij. Foto na foto belandt in mijn gedachtenkamer. Het pad kronkelt en hobbelt, leidt me onbestemd. Plaats en tijd zijn niet langer belangrijk, slechts de beleving. Wat heeft een mens nodig om volledig te worden? Geld? Luxe? Ten minste een paar ingelopen schoenen, want ik bemerk een blaar. Vanavond een sodabadje en dan morgen vijf kilometer verder. De vierdaagse van Nijmegen dit jaar?

Erik van der Velden
0 0

Eerlijk duurt het langst

‘Papa, kom je ook? Het water is echt heerlijk!’ Bartjes stem galmt over het marmer van de galerij. Antoine zwijgt, verdronken in tranen. Hij wurgt de blauwe enveloppe tot propje. Met een vaart belandt het tegen het schaalmodel van zijn zeiljacht dat onder het geweld bezwijkt. Bartje ziet het stomverbaasd aan in de deuropening. ‘Wat is er papa?’ ‘Soms krijg je gewoon niet wat je verdient, jongen. Mijn wereld is een heel harde.’ Zijn ogen glijden van zijn vaders statieportret boven de schouw naar Bartjes blauwe poelen. Hij wringt een glimlach op zijn gelaat en zucht. ‘Hoe zou jij het snelst rijk worden, Bart?’ Bartjes ogen stamelen. Dan beginnen zijn irissen te gloeien. ‘Eerlijk duurt het langst, papa.’

Erik van der Velden
11 1

Jarig

‘Gefeliciteerd met je verjaardag schatje.’ De honderden rimpels in haar tandeloze gezicht zijn alle tot lach gebogen. Langzaam opent Ferdinand zijn ogen. Glunderend gaat hij rechtop zitten, terwijl zijn vrouw een dienblad over zijn schoot legt. Op de omelet en de zwarte koffie dansen dampspookjes. Zijn knokige vingers trillen als hij het kleine pakje naast het bord opent. ‘Een zilveren gulden uit 1820. Die had ik nog niet!’ jubelt hij. ‘Jij ben mijn gouden meisje.’ Zijn kus golft door haar gebochelde lijf. Verliefd neemt ze de gulden over en maakt de piekenbuis vol. Morgen is hij jarig, bedenkt ze prompt.  

Erik van der Velden
3 1

Taart

‘Dus je hebt al vier vriendjes gemaakt?’ Moeder voorziet het laatste verhuisbericht van een postzegel. Thijs knikt. ‘De kinderen zijn hier echt veel aardiger,’ rinkelt een heldenstem vanachter het stripboek. Haar glimlach verbijt een traan. Zo anders dan zijn vader, denkt ze, terwijl ze over haar pijnlijke wang strijkt. Prompt kijkt hij op. Geschrokken wendt ze haar gezicht af. ‘We… eh… kunnen je kinderfeestje ook aankomende woensdag al vieren. Nodig je nieuwe vriendjes maar uit, dan bestel ik alvast een grote taart.’ Het stripboek kletst neer. Thijs’ hoofd kleurt. ‘Dat hoeft niet mam. Mijn vriendjes houden niet van taart.’

Erik van der Velden
6 1