Iedereen is druk in de weer
in huis bij familie Luis.
Vandaag gaat de tweeling
voor het eerst naar school.
Er moet nog zoveel gebeuren.
Mama kleedt Anne-Marie aan.
Haar nieuwe jurk staat haar goed.
Nu nog twee vlechtjes.
Afgewerkt met zijden strikken.
Restanten van de stof voor de jurk.
Zo is het haar ook netjes aangekleed.
In de badkamer poetst papa
de tanden van Peter.
Nu nog zijn haarscheiding.
Met een klodder gel blijft
zijn haar mooi gescheiden
en raakt het niet in de war
van al die moeilijke sommen.
Beneden in de woonkamer huilt de baby.
De poes steekt zijn poten door de spijlen
van de box. Hij wil de vogel pakken,
maar schrikt als die begint te loeien.
Wanneer de kom met Brinta leeg is,
springt iedereen op de fiets.
De zon straalt als een nieuwe euro.
De wind geeft duwtjes in de rug.
Het belooft een mooie dag te worden.
Bij het schoolhek is het al druk.
Het ziet zwart van de kinderen.
Je kan zien wie nieuw is.
Meisjes hebben rode wangen.
Jongens maken selfies met hun schoen.
Allemaal houden ze de hand van
hun papa of mama vast
alsof ze superlijm zweten.
Dan gaat de bel.
Iedereen loopt naar binnen.
De juf wacht bij de deur van de klas. ‘Welkom!’
Ze aait de kinderen een voor een
over de bol alsof ze raadt
uit welk land ze komen.
Zwarte krullen: Afghanistan.
Blonde pony: Nederland.
Kaal: Marokko.
Ze is dol op reizen naar exotische landen.
Aan de ouders geeft ze een hand.
Maar wat gebeurt daar nu?
Als Anne-Marie en Peter aan de beurt zijn
trekt de juf een raar gezicht.
Alsof ze iets vies ruikt.
Alsof Peter de prullenbak over
zijn hoofd heeft gegooid.
En Anne-Marie in de poep is gestapt.
De juf gilt zo hard dat de hele school trilt.
‘Luizen! Niet een, maar twee!’
Ze houdt haar hand in de lucht.
Als een politieagent met een kogelvrij vest
wringt ze haar dikke kont tussen de deur.
En snert tegen Anne-Marie en Peter.
‘Jullie komen er niet in!’
Ouders in de gang hebben alles gehoord.
Ze brommen:
‘Het is een schande. Hoe halen ze het in hun hoofd om hun kinderen naar deze school te brengen?’
Ze kijken naar papa en mama Luis
alsof het kindermoordenaars zijn.
‘De arme kinderen. Je zal maar zo’n ouders hebben!’
’Dit is een luisvrije school,’ fluistert een mama. Papa en mama zakken in de grond van schaamte.
Hun hart bonst tegen hun slapen.
Wat doet het pijn als mensen zulke vreselijke dingen zeggen.
Het meest schamen ze zich dat de
tweeling alles hoort.
Dan pakt mama de hand van Anne-Marie.
En papa pakt de hand van Peter.
‘Dit is geen geschikte school,’ zegt mama.
Ze houden hier niet van onze soort,’ zucht papa.
‘Jullie krijgen thuisonderwijs,’ zegt mama alof ze net haar juffendiploma heeft gehaald.
‘Dan worden jullie nooit meer gepest.’
Deze school is de laatste druppel.
Maar Peter en Anne-Marie willen niet weg.
Hete tranen rollen over hun wangen.
Ze hadden zich zo verheugd op deze dag.
Ze wilden zo graag nieuwe vrienden maken.
Ze kunnen het bloed van de juf nu wel drinken.