Het begon met twee lengtes baksteenslag en een herstelperiode van vijf dagen.
Intussen volbrengt ze, zonder verpinken, drie maal per week vijfentwintig baantjes in het plaatselijke zwembad. Dat doet iets met een mens.
Na zo’n zwemsessie, waant ze zich niets minder dan een Olympiër. Een bovennatuurlijke kalmte daalt op haar neer en begeleidt haar naar huis, ongeacht welke verblijdende taak haar daar wacht, als ze het geluk heeft dat het er maar één is.
Door niets of niemand laat ze zich nog op stang jagen, denkt ze hardop, nog helemaal in de roes van het zwemmen. Terug thuis worstelt ze met de twintig identieke katers die haar beletten haar dekbed in fris gewassen Egyptisch katoen te stoppen. De scherpe nagelsporen in de dure stof negeert ze stoïcijns - dat krijg je dus, als farao's dieren een goddelijke status verlenen. Ja Toet, draai je maar om in je sarcofaag.
Onverstoorbaar schudt ze het dekbed tot er zich een geëffend bed ontvouwt, een vijfsterrenhotel waardig. Haar krachtige, Olympische slag zegeviert en de twintig ellendelingen stuiven de kamer uit, de ogen opengesperd, oren plat tegen de kop.
De overige huishoudelijke taken worden vrolijk vergeten of glashard genegeerd en voldaan nestelt ze zich op de sofa. Links van haar ligt de kater bedrieglijk beminnelijk in zijn mand, zijn overige negentien persoonlijkheden meesterlijk achter de geraffineerde blik verborgen.
“Ha”, denkt ze, “ha kattenkop, daar heb je niet van terug”, zij het iets minder overtuigd dan ze zelf zou willen. Het mag dan een pluizige dictator zijn die om zich heen kijkt alsof hij ieder moment een stoet bedienden verwacht, toch kruidt hij ook haar anders wat flauwe leven.
Synchroon met de ondergaande zon, zakt de overwinningsroes in als een soufflé. Van de medaillewinnares blijft maar weinig meer over op dit eenzame uur van de dag. Zelfbewust kirt ze vruchteloos wat verzoenend tegen haar huisgenoot. Hij trakteert haar op de obligate hoeveelheid volstrekt ongenaakbare blikken en strekt tergend traag de achterpoten, één voor één.
Wanneer ze zuchtend het licht uitknipt, springt hij op kousenvoeten van de sofa en volgt haar zwierende kamerjaspanden de kamer uit.
Nog voor ze hem ziet, hoort ze hem met een zachte plof op het bed landen.
“Ik wist het wel”, fluistert de winnares in haar.
De ogen tot spleetjes geknepen, zet de kater spinnend zijn nagels in het Egyptisch katoen.
Als je niet beter wist, zou je denken dat hij lacht.