nikki_petit

Gebruikersnaam nikki_petit

Website https://www.nikkipetit.be

Poëzie Kort verhaal Six word story Bloggen

Over nikki_petit

Nikki Petit (°23/12/1972)
Poëzie, haiku en andere schrijfsels

Lid van Dichterscollectief Deinze.

Teksten

Eindeloos ebbend #novembervers #klankgedicht 25/11

god met ons, trotseerden we hoogstandjes boven brak water, reden in het spoor van tongbrekers, helemaal tot aan de rand naveltrossen los, keken we niet meer om en smokkelden oude dromen, als waren het uien, richting Engeland we strandden op het, van auto’s gespeende, met kolen en loslopende paarden bedekte, in haar duinengordel spinnende eiland hier en daar sloeg de oceaan een bres, lokte met zijn ijskoude, aquamarijnen mond onze ongedurige voeten opgehitst door het kokende zand de haren kolkend in de zuidwester het zout op de lippen, klonken we met cider en even paste de zomer in de palm van een hand lagen ingeslagen wegen niet al zo zwaar voor anker dan had het hart het misschien gewonnen van het verstand de scheepshoorn en het draadloos internet, riepen ons terug tot de orde en naar het café op het vasteland de knokkels wit om de reling, spatten we met de oceaan uiteen onder ons stampte het veer op de schuimkoppen weg van het eindeloos ebbend strand

#bladgoud #novembersvers2025

het jaar dommelt in op de beek drijft zacht bladgoud de sapstroom valt stil

#kleurnijd #novembervers2025

bomen met kleurnijd glurend naar de verlichte stakkers binnenshuis

Rauwbrief #novembervers2025 15/11

goed dat ik je niet vroeger kende dat er intussen nog zijn om wie ik geven kandie me niet laten zinken, hoe zwaar ik ook ben die me blijven zoeken, naar waar ik ook ren die me blijven roepen, hoe ver ook mijn stem goed dat ik je niet vroeger kende dat ik intussen weet dat hoe rauw ook de val er boeien zijn die ik grijpen kan en hoe hard ik ook naar beneden knal er sterke armen wachten als ik uit de jouwe val goed dat ik je niet vroeger kende en dus zou moeten weten maar ook nu nog amper geloven kan dat ik zo breken en toch weer dansen zal dat ik zo treuren en toch weer lachen zal dat ik jou zo missen en toch vergeten zal het ga je goed X.

#novembervers2025 11/11

een huizenhoog verdriet woont in mij met elk journaal komt er een etage bij

Umami. #novembervers2025 8/11

koperen wals in het avondglas patine van weervast staal en amber neus van caramel en noten aanval van dieporanje abrikoos het voluptueuze rollen van kweepeer de prikkelende toetsen hibiscus afdronk van roodgekuste crème brûlée het seizoen van bitterzoet loslaten en een mespunt umami

Rustrift #novembervers2025 6/11

ik lig adem te snel mijn tussenribspieren vormen een onontkoombaar korset door het raam op kipstand zie ik Turner’s luchten woest voorbijrollen een donkerblauwe, woedende filmrol op een soundtrack van de suizende autosnelweg ik wil dat het dondert in de verte probeer te negeren dat het maar de wielen van het zwaar vervoer zijn op de betonnaden in het wegdek ik lig plat op mijn rug adem naar mijn buik ik ril, maar verdraag geen reepje stof woelend tussen kant en prikkeldraad tel ik de nachten tot de wind draait of desnoods de bliksem inslaat het weer stil genoeg wordt om te slapen

Semper iter

gehecht aan haar betonnen kade mijn schelp, een huis, een wereld op zich ik filter, voed en ben verankerd met deze ruwgerande magneet aankomst- en vertrekhal, die slaapt in shifts en oliepak eenieder een stormkoord biedt loodsen, verweerde dansers van het zeegat meesters in het schaduwspel met de zandbanken slaan er tongvallen en handen in elkaar haar geul wiegt een onderwatermuseum mythes en smeekbeden, verstrikt in algen en slib overgeleverd aan de godin met het pelerientje geschuurd tot haar brute kern, onontkoombaar slaat ze splinters in iedere passant ze filtert, voedt en is onstuitbaar in haar beweging nooit eindbestemming altijd de reis

Bikkelhard #novembervers2025 4/11

Ik test ze tegen mijn tanden wik en weeg mijn woorden gooi ze op Ik tel de ogen schat de waarde van de worp op het witte blad ze vallen vaak in dovemansoren stil naast oude handen traag ze vallen vaak niet meer te redden terug naar start is bikkelhard

Tour de force #novembervers2025 3/11

Hier groei ik, in twijfel, hartzeer bravoure, verlangen en onzekerheid. Hier zing ik luidkeels, oorverdovend, onvast en hees, dit is mijn stem. Hier zwoegen, zij aan zij, wie ik was, had kunnen zijn, graag was geweest, zou willen zijn en wie ik ben. Hier groeit gestaag de kruin van mijn kroniek, mijn tour de force, mijn requiem.

Zotskap #novembervers2025 2/11

ik hang mijn zotskap aan de wilgenalle honderd huilen ze met me mee zou verdriet vanzelf verdwijnenals je het lang genoeg deelt door twee

Zwerfkeien #novembervers2025 1/11

kijk naar boven boomtoppen kammen de tijd fourageren door dimensies bewaren namen en wat verloren ging hoor het gefluister in de kruinen van zij die ons steeds weer verlaten niet wisten hoe te blijven voor zij die met lege handen verliezen stapelen in valiezen maak ze open geef zwerfkeien vleugels kijk naar boven

Code oranje

buiten legt code oranje de ene na de andere onbuigzame wilgenstam over zijn knie in de woonkamer houden chrysant in pot en terrasmeubels zich dood op Hongaarse wijze walst de dag door de kamer truien en mutsen zweten het laatste restje zomerbries uit op het droogrek ook vandaag levert een krijger mijn zorgvuldig gekozen weekmenu voorzichtig zeg ik hem voorzichtig op de weg lachend slaat hij zich op de borst de buurvrouw tolt, gaat met haar bladblazer de wind te lijf code geel herverdeelt driftig papier en karton een PMD-zak holt de straat uit

Kort lang kort

doordeweeks in de brievenbus op dinsdag verstopt tussen de reclamefolders soms voorafgegaan door deurbel en wegstervende voetstappen eerste tweede laatste aanmaning doorverwijzing van het kastje naar de muur weigering ingebrekestelling uithuiszetting de omslagen vormen een leegstaande torenflat met beduimelde ramen de inhoud houdt de kachel gaande we tapen we brievenbus dicht spreken een code af enkel wie kort lang kort aanbelt laten we nog binnen voor de ramen aan de straatkant schuiven we onze mooiste tekeningen en aaibare quotes we houden onze adem in en hopen op milde kijkers van voorbijgaande aard

Mimesis

op het stoffige jaagpad strompel ik onder mijn boetekleed van jaarringen draag ik enkel nog mezelf in de hitte verschrompel ik rond mijn pit als de droogbloemen in mijn buik ongezien, ongehoord een wolkbreuk herschikt de kaarten hongerig beklimt het groen oude basten netelt ze, perst sap in de droge groeven ik stroop mijn doorweekte cocon af volg met mijn vingers striae rond tepels en navel wil hoger reiken, verder kijken ik werp me op de stammen, schuur tegen ze aan rijt mezelf open, wil een korst van nerven, splinters en ongenaakbaar weerstaan geschaafd en verworpen, mijn hand overspeeld struikel ik achterwaarts de oever af word door de zuigende modder getackeld de armen en benen gespreid, laat ik me vallen gun mijn karkas aan riviermond, waterpest en vissen

#17oktober

vleugels worden zwaar onder de armoedegrens kortwiekt men dromen

#tropisteveel

water bij de wijn van rood over rosé naar rorschachmysterie

Zonevreemd

we plannen het in tussen de autosnelweg, het windmolenpark en de 5G-mast de coördinaten van dit woonproject worden niet vrijgegeven ieder GPS-systeem stort er zich in het ijle wie daar te vinden is, wil niet gevonden worden naar wat daar te vinden is, is geen mens op zoek voorts dulden we niets dat kan suggereren dat menselijk leven er überhaupt mogelijk is geen drogende was of tapijten op de minuscule terrasjes geen zonneluifels, hier hangt van nature al schaduw genoeg wie tapijten en was binnen laat drogen, is aansprakelijk voor alle opstijgende, insijpelende en andere vochtproblemen voor meldingen rekenen we op omliggende, ontevreden buren hieronder geven we alvast het nummer van de kliklijn mee op meldingen van ongedierte wordt niet ingegaan dat ze daar beestjes zien, wil nog niet zeggen dat die er ook zijn als meer dan de helft van de bewoners, in het Nederlands, klaagt doen we onaangekondigde huisbezoeken, niet thuis = niet pluis in de gemeenschappelijke tuin geldt een strikt barbecueverbod we kleuren die zone als hangplek voor onze pubers aan zondagsrust is daar geen nood, met die enkelbanden raken ze niet ver, laat staan vermoeid waterkranen en stopcontacten worden buiten niet voorzien ze gaan maar naar de carwash, waar ze toch al zwartwerken straatverlichting wordt functioneel en niet te verdragen fel LED zo verzekeren we ons van een spontane avondklok we begraven het tussen de autosnelweg, een windmolenpark en een 5G-mast bloemen noch kransen

#zomer

met blote voeten op stukgeslagen schelpen het scherpste geluk

Kruiden in potjes

stijf in het gelid achter glas staan we gedroogd en versnipperd het bewegen, het kippenvel de zonnebrand ontzegd volgens populariteit gerangschikt trekken we bleek weg vervalen tot onbestemde grondtonen camouflage van de middelmaat minder en minder voert pikant de boventoon met nauwelijks verholen afgunst, verwensen we flamboyante exoten naast boven en onder ons bespieden onze wuivende tegenpolen in hun potten op de vensterbank of godbetert groen en wild, met krachtige sapstroom vrij als een vogel, plukklaar in het wild de angst voor het verstrooien stillen we met kaneel

#zomer

met haar duizenden gretige mondjes bijt de branding in het strand

#mosselen

het lege schreeuwen wijdopen mosselschelpen stil happend naar lucht

Puntgedicht

de as van verbrande meningen stapelt zich op aan onze deuren koud en onvermurwbaar als sneeuw

#desmensen

lekkende vaten heel soms communiceren we ook een beetje

Festijn

qua opsmuk de boom naar de kroon stekend vallen bij de begroeting al de eerste naalden op verstijfd damast legt de tafelschikking de versplinterde stamboom bloot glazen fonkelend in de hand begint de krijgsdans der wespen de fijne vleeswaren uitgestald smullen weekdieren van wat de revue passeert de eerste scheurtjes verschijnen in het pleisterwerk lipstick besmeurt ontblote tanden onder de oppervlakte voeten naast te nauwe schoenen het aansnijden van de taart gaat zoals steeds naar de eter met het scherpste mes een achteloos onthoofde baby van suikergoed wordt door botercrème verzwolgen het ontkurken van het digestief ontketent de laatste spoken

#maaimeiniet

Oksels floreren bikinilijnen krullen lies lacht zich een breuk

Hotel California

https://www.hetgezeefdegedicht.be/zeefvandemaand.php over deze wijk spreekt men met de mondhoeken naar beneden hier komen slechts bewoner, arts en wijkagent tenzij de notelaar vruchten werpt een verkeersvrij woonerf werd het niet het moest ook niet te gezellig worden laat ze vechten om parkeerplaatsen moderne variant van brood en spelen op gezette tijden een vals brandalarm ze leren snel en blijven binnen geen directe lijn met de brandweer dat scheelt er weer een paar, als het écht brandt zonwering en geluidsisolatie zaten niet in de aanbesteding wel een afgekeurd prototype van een centraal ventilatiesysteem bovenbuur gaat ’s nachts in volle psychose kalfslapjes met een vleeshamer te lijf onderbuur test de klok rond curryrecepten uit die van ernaast rijgt de joints aan elkaar zonder filter dringen ze overal naar binnen, krassen stokmannetjes in het koetswerk van wie het waagt te klagen geen gemene delers, in dit Hotel California schuilt de enige verbondenheid in het onmogelijke van de vlucht ©

Drijfjacht

https://www.hetgezeefdegedicht.be/zeefvandemaand.php waar de muezzin huilt en de rode halve maan bloedt plet men levens onder kaartenhuizen happen prematuren zij aan zij naar lucht hun geboorterecht ontvreemd geven zwierige barcodes op ledematen dode kinderen hun naam terug vormen witte grafdoeken een mandala rond schietrozen die ooit hospitalen waren klit de gecremeerde beschaving grauw aan wie nog rondwaart in kil getimede entre-actes daarbuiten schudt men de bekaterde kop houdt het geschreeuw voor tinnitus haalt de rechthebbenden weg waar de muezzin huilt en de rode halve maan bloedt raken reddingsboeien buiten adem piekt de waanzin blijft de drijfjacht gedoogd

Wijtingkroket

DE GARNAALVISSER SCHOOLT ZICH OM TOT STRANDJUTTER EET WIJTINGKROKET

Onmiskenbaar rood

gisteren nog steeg het kwik naar 25° maar de jonge vrouw voor me draagt een roze muts ik roep haar na dat het onbehoorlijk vroeg is voor een muts dat roze weliswaar afgezwakt maar nog steeds verborgen rood is dat het onverstandig is de kou uit te dagen met de maïs dor wuivend maar nog niet geveld de danspassen trager maar niet geteld zij te hongerig om de tred in te houden de wind te flauw om mijn stem te dragen schrijf ik wat al uit kruinen dwarrelt toe aan de groeiende kolonie bruine vlekjes op mijn netvlies stem ik mijn hartslag af op het tikken van de schrikdraad naast het pad een iele horde waarachter een stier loom zijn kolossale kop draait naar de jonge vrouw op het wandelpad met de uitdagend dansende muts die verdund maar toch nog onmiskenbaar rood in zich draagt

1P2

artrotisch leun ik tegen de tuindeur slagschaduw van een vermolmde ladder tegen de perelaar (Nikki Petit) https://www.facebook.com/eentweepowezie/posts/pfbid0cXFDG43hYqxNaZBWQUCMNUkPgXmtJKsEh8QN5Uw3ARMx1qWHf9vcpdKLXyZpxggFl

Wilgekatjes

GRILLIG HANGT DE BUI BOVEN MAARTSE KRAAMKAMERS WILG WERPT HAAR KATJES

Voorjaarskin

DE LUCHT TREKT GROTE BLAUWE OGEN, ZEEPT KWISTIG DE VOORJAARSKIN IN

Voorjaarsklassiekers

voorjaarsklassiekers te vroeg beknot in de sprint beloftes geveld

Rechtsaf aan Hamburg Süd

degelijk Duits omringdneem ik wisselbaden in de Noordzeeen de weekendkrant sinaasappelbillen lillend in het slibborsten deinend in hun netten op de golfslag een zwerm meeuwen diemet Zwitsers geijkte tussenpozenals aan een kabelbaan over het water scheert bij eb kan ik te voet naar Vlissingenkuitdiep tussen de golfbrekers rechtdoor envervolgens rechtsaf aan Hamburg Süd de luie zuidenwind ademt door mijn sudokugooit gekef en kindergrijs neerwaar ik ook mijn handdoek spreid knarsetandend laat ik deinmiddels dieprode want voor mijn vingersonbereikbare zones op mijn rug nog maar eens zakkenin de pekel

Gedichtendag 2024 senryu

een kapstok vol met jassen, één in ieders maat thuis in poëzie

Muurvast

in het midden sta ik de laarzen muurvast in de modder en hier schieten alle hoeken met scherp in dit landschap zijn de pieken afgesleten reikt het ene dal het andere moeiteloos de hand bij nadere inspectie blijkt elk gefladder toch weer een dood blad iedere bries de heraut van een nieuw aanstormend koufront in het midden zakken mijn voeten onder me weg als houten paarden op een carrousel blijft mijn gezichtsveld beperkt tot 180 graden tegen mijn ruggengraat tikt alweer de droge klik van het herladen

Lood

er hangt lood in de lucht ik meet de velden met mijn passen bij gebrek aan zon draait een boeket koeienkoppen zich naar mij ik splijt de wolkbreuk onder het slagwerk op mijn transparante paraplu oogsten mijn ogen druipende peren gerijpt in een seizoen dat altijd weergaloos te kort schiet zoals alleen zomers dat doen er staan blazen op de plassen gelach van jeugdvrienden ketst van het regenscherm nagelt me aan de grond de geur van vele natte dagen tijdens schoolvakanties glipt heet door mijn vingers het tromgeroffel ebt weg, lood stolt in mijn schoenen gesuis van natte autobanden vult mijn hoofd bespat meet ik de schade op er staan blaren op mijn handen

Teddybeer

de overschot de onderbuik jouw wereld onder de radar en toch pal naast de onze waar kansen schaars zijn en dromen sterven in de dop ongezien ongehoord jouw leven bruut gestopt en dat pal naast het onze de seinen op de grens stuk vonden we je, veel te laat eens te meer neemt onze onmacht de vorm aan van een teddybeer

Springen door vierkanten (Machelenput, oktober 2022)

in de holte van haar arm kringen karpers onder schoenen knispert de nazomer als snoeppapier omhelsd door de kerkwegel rusten de dorpsoudsten spiegelen voorbijgangers hun harten aan het graf van de vrouw in de dood gelijk zakken de hoogste kruisen als eerste scheef, wordt het zwaarste arduin het snelst verzwolgen hier krijgen zelfs stenen bloemen glans in het gouden uur liggen drie banen klaar voor een vergeten spel ook de kapel zoekt een nieuwe bestemming is het te laat om te leren springen door vierkanten?

Pootjebaden in lieslaarzen

en flamand viste hij op karper maar ook op snoek hij vertelde verhalen, toonde tekeningen de snoek groeide tot de kraken in mijn hoofd de groene Michel zonder filter aan de lippen op 1 mei steevast de roos op de revers, droeg hij een kleindochter op elke hand en wallon viste hij op forel, met hoge laarzen in het hoge gras daar zaten ook adders hij vertelde verhalen, toonde foto’s in een boek de adder werd een anaconda in mijn hoofd tussen de drijvende caravans en bakken bier de koude Ourthe al bijna tot aan zijn borst droeg hij mij en mijn volslanke oma in zijn nek nog steeds durf ik niet pootjebaden in de rivier, sta ik met lieslaarzen in het hoge gras zou hij weten hoe weinig er nog te vissen valt?

Tatami van asfalt

moeiteloos preciesstansen wieltjes mandala’s op pleinen,klankschalen in asfalt in hun kielzog het perpetuum mobile de vluchtige graancirkelsvan de stad levens altijd onderwegdie elkaar kruisen metmeesterlijke zettenbokspringend op de tatamivan vervlochten straten,drumvellen van de regen dromen die zich losmaken van de zolen waaraan ze klevenzich afzetten tegen muren enals tollen draaien tegenzuilen van glas en staal,spiegels van de elementen binnen het rastergonst de korfdeint de kudde bedolven onder eentsunami aan playlistsin hoofdtelefoonszet de stad er ongehoordstevig de pas in op kousenvoetentreedt ze uit haar bedding

Chez Georges

schutter op rust op je stoel voor de deur met zicht op de linde en haar ieder najaar binnensmonds vervloekte bladeren je heette me welkom in je dorp, nu ook mijn dorp, werd een vaste fan van mijn vaste lijn vanuit jouw deurgat, bestelden we koffie bij de buren bespiedden de voorbijgangers, verjoegen de parkeerwachter maakten selfie’s, losten grote en kleine wereldproblemen op geanimeerd rolden de archieven van het dorp over je tong over toen de kermis nog de kérmis was, de cafés en ogen drie dagen amper dicht men joeg katers de gordijnen in met koffie, als de mensen toen, beresterk ging naar de frituur met een emmer en ieder kreeg een vork in stijl versloegen we voetbalwedstrijden de cava altijd goed koud, één glas nooit meer want daar konden ze op de dialyse niet mee lachen je verdriet was het mijne, toen je afscheid moest nemen van jouw dorp, je stoel voor de deur en het zicht op de linde niet veel later was ook het naamplaatje weg aan de kamer in het woonzorgcentrum binnenkort komt de boom weer in blad gaat je huis tegen de vlakte straks fluit de scheidsrechter de aftrap de cava staat koud de vaste lijn zwijgt

Tussenpozen

ongelijk geschoeid gaan we door zover onze zolen ons dragen kunnen sommigen al in steunkousen de voeten aangevreten met lede kruinen ook, de wortels stram bij tussenpozen staan we stil in onze bedding kijken we naar de man die tussen twee molens verloren liep voor altijd wiekend markeren we elke finish met een kruis

Roerloos

Niets roert zich nog als voorheen. Zonder je sleutel die zich omdraait in het slot en de deur voor je opent. Zonder je armen die langs de gladde voering uit je jas schuiven, als een brief uit een keurig geopende enveloppe. Het zachte veren van de klink onder je hand. De eenvoud van je tred. Het zuinige klikken van de beentjes van je bril. Het geritsel van de krant in je handen, de zorg waarmee je de bladen één voor één omslaat. De droge vonk van je aansteker, het vertrouwde van je kuch, de berusting waarmee je de dag langzaam van je wegblaast. Bedaard verjoeg je, vanuit je eigen orkestbak, de leegte. We staan op wacht en houden onze adem in.

Opleiding

Poëzieatelier Brugge

De dichters, Wisper Gent

Publicaties

Semper iter, gepubliceerd in Zeeuws Literair Tijdschrift Ballustrada (2025)

Tussenpozen en De laatste rechte lijn opgenomen in Huis van vreemde gezichten (2025)

Het hoogste bod, gepubliceerd bij Het Gezeefde Gedicht (jul 2025)

Code Oranje bij Het Gezeefde Gedicht (feb 2025)

Mimesis opgenomen in de Poemtata bundel (2025)

Festijn, Pas de deux en Hotel California opgenomen in de bloemlezing Uit de Zeef (2024)

Haiku #maaimeiniet uitgelicht door Creatief Schrijven als tip van de week en ook gedicht Hotel California kreeg een pluim(2024)

Stormtij opgenomen in Jubileumbundel van Poëziepad van A tot Z (2024)

Drijfjacht en Hotel California gepubliceerd bij Het Gezeefde Gedicht (2024)

Muurvast, gepubliceerd bij De Schaal van Digther (2024)

Festijn gepubliceerd bij Ballustrada, Zeeuws Literair Tijdschrift (december 2023)

Onmiskenbaar rood, eervolle vermelding Poëziewedstrijd Stad Ronse (2023)

Rechtsaf aan Hamburg Süd, gepubliceerd in het Tijdschrift voor Zeeuwse Literatuur, De Baaierd (2024)

Teddybeer, opgenomen in Poëzie in het donker (2023 Gerard Rozenboom)

Eervolle vermelding en publicatie van Lood, in de Poemtata bundel (september 2023)

Publicatie van Kiefers Eed en 4 haiku's gepubliceerd in Schuld en Vrede (2023)

Gedicht Tussenpozen gepubliceerd bij Het Gezeefde Gedicht (jul-aug 2023)

Pootjebaden in Lieslaarzen en Springen door vierkanten, gepubliceerd bij de De Schaal van Digther (2023)

Roerloos en Tatami van Asfalt, gepubliceerd bij Het Gezeefde Gedicht (2022)

Met Stormtij en Bellenblazers, opgenomen met gedichten in gelegenheidsbundel van de poëziewedstrijden van Poëzie van A tot Z.

Ook werden al gedichten opgenomen in verschillende publicaties zoals Poëzie Verbeeld2,Reveil 2021 ea.

Prijzen

Kort lang kort ging met de tweede plaats lopen van de 30ste Boontje Poëzieprijs, lustrumeditie (2025)

Post Festum kaapte de derde prijs weg bij de 25ste Georges Leroy-prijs, thema nachtleven (2025)

Onmiskenbaar rood, kreeg een nominatie bij de Poëziewedstrijd van de stad Ronse (2023)

Eervolle vermelding voor Lood, bij de Poemtata poëziewedstrijd Door Kale Bomen Bladeren (2023)

Zweven kreeg de tweede prijs van de gedichtenwedstrijd van de stad Hasselt, ter gelegenheid van de Internationale Dag van de Vrouw (2021)

Varia

Presenteerde twee seizoenen mee de Poëtische Rode Avond op stadsradio Tequila Deinze.