Zelfmoord.
Da’s eenzaamheid
waar te hard is over nagedacht.
Da’s onderhuidse jeuk,
(net niet diep genoeg)
priemend,
die niet weggaat als je wacht.
Da’s een hoop
moeheid bij elkaar,
maar dan alleen,
zo bang zichzelf te zijn. Hoop.
Da’s een dood
die nooit zichzelf heeft bedacht
of een leven dat
(hoe mooi het ook had kunnen zijn)
van jou niets meer verwacht.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.