Teksten

Jaaroverzicht 2017 in dichtvorm :: wij vergaten onze namen

Wij vergaten onze namen toen de kogels gingen zingen en de storm niet eens bij machte bleek de stilte te verdringen   Of bij het kiezen van een leider die het volk niet tegensprak, tenzij op plaatsen waar de helft het liefst zijn land in tweeën brak Wij vergaten onze namen in dat oeverloze praten en we goten onze angst in nog wat blokken op de straten Meer beton. Nog meer beton. Brussel brandt uit vele gaten. Meer beton. veel meer beton. Stop. Wie zal er vullen wat wij achterlaten? Wij vergaten onze namen bij het winnen buiten zinnen, rode leeuwen, rode panters Grand finale, opnieuw beginnen Ook toen bleek dat kleine David tweemaal Goliath versloeg Game, set & match alsof de mythe daarom vroeg (werd ook de vrouw van zeven kampen werelds beste in ’t gezwoeg) Wij vergaten onze namenbij het zoeken naar De Bende,die, als punt bij paal kwam kijken,menig mens al jaren kende Of bij het ruiken hoe de machtmet te veel lust, te losse handen,stinkend, badend in het zweetnu toch zichzelf wist op te branden.(Zelfs de pauw verloor zijn pluimen) Wij vergaten onze namen,bij het lezen hoe de rijkendaar, ver weg in ’t paradijs,wat naar hun centen staan te kijken(en we hopen ooit in hun fictieve brievenbus te zeiken) En wijzelf, eens uitgeteld,kozen eieren voor ons gelden nog wat vlees, liefst niet te duur,dan maar geslacht met wat geweld. “Mag het iets meer zijn, alstublieft?” Maar al die woorden doen ons weinig,het gedoe zit in de mensenen het doen doet er niet toe.“Gelukkig jaar, en beste wensen”.

Jürgen NaKielski
20 1

Onderwaterkunstenaars - jaaroverzicht 2016 in dichtvorm

We dansten onder water,toen het donderdein Keulen,waar de lijven na ’t betastenstonden na te smeulen.Vuurwerk op zijn hardst.   “Pour un flirt, avec toi.”   We kochten onze leegte,ons fictief gebrek aan plaats.“We vullen zelf welwat de oorlog achterlaat.”Liefde kent geen grenzen.Wij wel.   “Is er leven op mars?”    We dansten onder water,sloegen zelf op de vluchtin onze hoofden,onze huizen,onze “dit komt nooit meer terug”.   We sloten onze straten,onze harten.Europa zou niet bloeden,maar het barstte.Zelfs de hoogmoed was te traagom het vallen voor te zijn.We waren kwaad.We waren wij.   “Zweef als een vlinder, steek als een bij.”   We dansten onder water,wonnen zilver, brons en goudof niets.De magere troost (niet meer).Het nadeel dat zijn voordeelooit verliest.   We kozen nieuwe leiders,oude machten,kozen harder dan we dachten,kozen modder boven slijk,we kozen rijk.   We dansten onder water,werden vrienden in de jacht,(virtuele) monsters (in) onze macht.Samenzijn in zakformaat.   “Als nobele zwervers, blazend tegen de wind in.Maar de tijden veranderden niet.”   En we rouwden om de naam van elke roos,om de stemmen uit de oude doos,en om de lach die steeds als lach zo was bedoeld,en om de (purperen) regen,alsof die voor het vallennooit zichzelf had gevoeld.   “Then we take Berlin …”   Ja, we dansen onder waterom het niet te moeten zienmaar zelfs met de ogen dichtslechts te kijken naar het lichtdat zachtjes ademtin het donker.   “‘cause we gotta have faith… “

Jürgen NaKielski
21 1

Waterlanders

Hij leefde nog. Ik kon het zien aan zijn kieuwen.Om een of andere reden was hij gestopt met zwemmen. Moe of ziek of zomaar. Hij kon niet verder. Ze haalde hem uit het water en hield hem voor me uit.“Je mag hem niet aaien met je droge handen.”  zei ze. Doe ik niet. Hij zou me toch niet vertrouwd hebben. Vissen doen dat niet. Zij maken het zichzelf nooit zo moeilijk. Ze legde hem in onze emmer, half gevuld met water, en zo snel we konden fietsten we klotsend naar het kleine vijvertje aan het eind van de wijk. Het water zag er daar properder uit dan hier. Er dreef in ieder geval minder huisvuil rond. Ik moest de emmer dragen en ik deed dat met plezier. Toen we aankwamen aan het vijvertje was hij dood. Ik kon het zien aan zijn kieuwen. Hoe sterft een vis? Zou hij zich zijn leven herinneren? Wat zou hij voelen? Misschien wist hij dat hij doodging. Misschien net niet. Ik liet mijn fiets vallen in het gras en mezelf zakken op de grond. Was het mijn schuld dat hij is doodgegaan? Dit heb ik niet gewild. Daar kwamen de waterlanders.   Zouden wij met graagtevallenals dwarrelendzonder onszelf pijn te doenmaar met steedsdiezelfde bestemming Onderaandaar waar zwaartehaar verlangen legthaar wilhaar doelen sprekennoch zwijgenertoe doet   Ze kwam voor me staan. Ik weet niet meer hoe ze me troostte maar ze deed het. Misschien zei ze zelfs helemaal niets, maar het deed wel iets met mij, alsof ik zelf een vis was die van het vuile in het propere water terechtkwam. En of ik leefde. Dat kon je zien aan mijn kieuwen. Sowieso, dat wist ik wel zeker!

Jürgen NaKielski
29 0

Wij hadden onze namen nog [fragment]

Klasfoto. Ik ben al namen vergeten. Er zijn doden bij, dat weet ik. Wij blijven over. Daar sta ik, links. Ik lachte want dat hoorde zo. Ik droeg een afdragertje van een trui, van mijn vader godbetert. De kleuren van de sixties en hij prikte. En ik had het nog steeds koud.Afdragertjes moeten kunnen, vind ik nu, maar ook werken. Moest ik kinderen hebben, ik zou ze de kunst van het afdragen leren, als ze dat maar willen. Als ik mijn familiekleren vroeger zelf mocht kiezen, vond ik het nog wel leuk. Een voetbalbroek van mijn oom werd mijn paar nieuwe clownspijpen, met de oude handschoenen van oma was ik Michael Jackson en ik heb me nog maar zelden zo’n echte man gevoeld als toen ik voor het eerst de bretellen van mijn grootvader omdeed.Breed hadden ze het niet, mijn ouders, maar ze deden wat ze konden en ze deden het samen. Daar staat zij, bij het midden. Ook zij lachte, maar dan echt en soms naar mij. Daar moest ik het gaan zoeken, wist ik toen. Dat dacht ik wel vaker, maar dat was anders. Daar wilde ik het gaan zoeken, en durfde. En daar vond ik het ook. De ware liefde. Toen wist ik niet wat dat was.Verder dan af en toe een heel klein zoentje bestond niet, niet voor ons. En hand vasthouden zo lang we konden. En samen spelen, toen dat spelen nog een spel was voor iedereen en ook voor ons.Ik hield van haar. Dat durf ik nu wel zeggen. Toen was dat iets voor grote mensen en die geloofde ik niet. Wij wisten beter. Wij waren beter. Wij waren klein. Ik ben niet helemaal geworden wie ik toen dacht te willen zijn, maar als kind was ik ook wel eens mis.Groter nu, en zwaarder, en schouders die gedragen hebben en een hoofd dat voller zit, vanbinnen en vanbuiten. En een baard die er anders uitziet dan de baard die ik mezelf vroeger gaf met stift, penseel of potlood, maar waar ik best tevreden over ben zoals grote mensen tevreden kunnen zijn: genoegen nemen met een trapje lager dan geluk, want overdaad schaadt. Altijd.

Jürgen NaKielski
23 1

Opleiding

Workshops Frappant TXT - 2012 en 2008
Workshops Kunstbende - 2009

(voormalig) jaarlijks jurylid/voorzitter TXT Kunstbende (voorronde Bornem)

Publicaties

"Gaten Slapen", een poëtische roman/novelle over loslaten en vastklampen, over groeien, en over gaten slapen.

"Wachten op neerslag" (ISBN 9789460791208) via uitgeverij "Het Punt", een eenvoudig eigenzinnig bundeltje verhalen, gedichten en andere mijmeringen, met een rode draad gespannen tussen wachten en neerslag.

["Wachten op neerslag” is soms lief en vertederend, dan weer hard en confronterend, maar vaak mooi en ontroerend. Laat je echter niet misleiden door het volume van dit dunne boekje; scherpe randjes loeren op haast elke bladzijde om de hoek.]

"Wij hadden onze namen nog" (ISBN 9789460792427) via uitgeverij "Het Punt",
een poëtische novelle over herinneringen, over de vervreemding, over de liefde.

"#Doordrammer" (ISBN 9460793304) via uitgeverij "Het punt", humor, columns, quotes, gedichten (incl. jaaroverzichten in dichtvorm) en monologen.

Prijzen

amai-award - genomineerd voor beste gedicht op instagram 2021
Poëziewedstrijd Harelbeke 2018 - 4e plaats
Uncle Wellington zkt proza/poëzie - bij de 7 winnaars
Creatief Schrijven - liefde voor lyriek 2017 - bij de 9 laureaten
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2016 - derde plaats
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2015 - tweede plaats
Rotspaleis 2015 - beste 15 + eervolle vermelding
VRT cobra.be - een dag zo mooi: gedichtendag 2015 - beste 10
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2014 - tweede plaats
Azertyfactor - "In de kijker": Boekenbeurs 2014 - speeddate.
Frappant TXT 2012 - winnaar voorronde Willebroek.
Kunstbende 2009 - Text On Stage - winnaar voorronde Mechelen (met "Poubelle + NaKielski).