Embedded
In mijn werk laat ik de honden toe, ik val ze lastig.
Onder hun vel leef ik in een kraamkamer.
Ik heb hun hele lichaam nodig
en het been dat voor hen ligt. Ik dood hen niet.
Maar het wordt moeilijk als je eerst de ogen ziet
en dan hun lage voorpoten, als ze hard gaan lopen
of in een kennel staan.
Hun janken is bij vlagen slim, dan stort
de regen in en drinken ze als gekken,
pikken uit de pan. Ik voel het
aan mijn huid. Hun speeksel is dan schuim
en vloed, het huis te klein. Ze willen bijten
maar ik doe hen niets. Of toch: ik lik mijn neus,
ga voor één keer naar een vreemde.