Leen Pil

De Heilige Driehoek

Ik prevel als een razende, ik bijt de nagel  van mijn voorkeursvinger af, in drie vier vijf een rechte hoek, formules zijn niet nodig, het aantal bomen is genoeg om een ritme te bepalen, raadselachtig radicaal. Ik denk te snel, zet honderd kruisjes op een blad, alleen er is geen regelmaat. Dan naar de wijngaard in een vruchteloze poging. Het klooster ondervangt, werkt gisting bij, het sop verdwijnt. Maar klaarte is niet na te bootsen. Het blijft een dronkemansgebed. Ik roep de vrouwen aan, de vrouwen die zich tonen, ik zoek een schoot zacht als de trekken van een biechthoekscène. De eerste moeder die ik aankijk, is een vrouw. Het woonhuis is een vrouw. Niet alles is orewoet en waarheid. Ik dacht dat mijn moeder van negen tot vier aan de schoolpoort bleef staan, haar sporen in de kinderkopjes naliet, verstoppertje speelde bij de bomen wanneer ze naar de ingang liep. Ik telde tot drie. Tot een punt waar het allemaal nog moest komen.  

xxxxx

Een fenomenaal besef I

I   Toch wel wennen, zo’n baders die bloot en eigenwillig onverdund zeewater drinken om te ervaren wat dode vissen moeten voelen die ze in een lichtkoker van een pakketboot lozen, in een zomerse loggia achterlaten. Wat berekend betekent. Willen ze het zout uit het lichaam spoelen? Slaan ze water op in het hoofd? Schemert het badhokje ook daar al door? Het is moeilijk er de vinger op te leggen. Beproefde drinkers, daar niet van, maar beginselloos, een tikje koel misschien, koeler dan het water dat zich warmpjes rond de vissen legt, de aanstellers hoog naar boven duwt, de twijfelaars ontziet.  

Verregaand nu

Er is iets met ons. We gebruiken je als paspop voor onze vermommingen, we kopiëren je wandelstijl, daarna kruipen we het podium op. We leggen het matje klaar dat zo meteen onder het hoofd gaat. Onze specialiteit is op het hoofd rond- draaien. Een spel met energie. Je moet in vorm zijn. Wie niet in vorm is, wordt gebroken. We werken tot we het ritme vinden en in dat ritme denken we na. Wanneer we stoppen, staan we geen meter verder maar we zijn even helemaal alleen geweest.  

Indianenverhaal

                                             Onze grootmoeder heeft slechte ogen en het zou                                            onfair zijn haar in het donker uit te dagen.                                                                                                Sherman Alexie     Overdag jagen we piepschuimbekers na. Onze grootmoeder heeft slechte ogen en het zou onfair zijn haar in het donker          uit te dagen.   We zetten hinderlagen rond de tafel op lokken met koffie en parels, drukken de ondergrond aan. Het is niet de bedoeling dat er gewonden vallen.   We zoeken met een onschuld die ons vrijpleit met een schuivende hand rond de beker    geluid dat door de tafel gaat tot stenen lagen de echo’s weerkaatsen. Wij achterhalen   hoe dieper onze voeten, hoe uitgestrekter de tijd. Een geconcentreerde geluidsgolf kan een vis verdoven. We proberen tussen sluwheid en waas de zinnen van een vrouw terug te halen. We weten: hier komt ze mooier uit.  

That could be us

Ons bed is een situatie. Met planken. Met elke hond erbij vergroot het bed. Verlichting. We slapen kort en trouw.   Ik naai lakens aan elkaar en laat de deuren open maar de honden wachten, lopen niet alleen uit bed.   Ze likken en hoesten. Kachelen een manke versie van de Rio Grande. Het maakt niet uit   dat ze een blokje omlopen op een geruite overtrek. Hun nadorst wandelt verder in de adem van hun vacht.  

Love me two times

Te hoog gegrepen laat hij een man gaan in een spel met vaste regels,open waaiers, rituelen, volgwagens   stopgezet. Te gretig voor zich uit, te lang gerekend spurt hij, kruipt hijnaar de boog in een aanval op de   bonus. Uitgeteld. Zou het kunnen dat een berg verdubbelt als hij roze geurt? Dat je doodgaat aan de kleur?   Nog voor de eindstreep val hij stil. His knees got weak, als bij een dierdat zijn meester in de flanken ziet.  

Drie vrienden in één nacht

Oh Girl,   hoe we naar binnen gingen om de drankjes te betalen op de drempel kibbelden om de laatste blokjes kaas te laat voor happy hour en liever vrij van lot en schuld als gebroken mannen buitenkwamen, ons nog bukten tussen stoelen, lichamen aan het stukgeschoten raam.   Het ademen ging onhandig en gejaagd, we ontdekten vingertoppen, de glasscherven in je gelaat, herinnerden ons de wereld licht en vrolijk tot het overliep, de belofte van november, de kogels, de stilte onder het laken. Misschien lag alles door de herfstkou dichter bij elkaar.      

Zoals een zuurtje in de mond

  Ze knielt, wikkelt haar voeten in een doek als een boreling die bij haar komt liggen kijkt opzij en valt. In de halfronde wenteling voelt ze een spanning in de schouder, een druk op het hoofd. Ze sluit de ogen heel even duwt haar lippen met een kreet open. Uit het doek duiken drie tenen op, kinderlijk rond, die ze meent te herkennen. De buiten- teen is zwak en bevederd. Ze tilt ze op, klimt op de stoel, laat ze op de warme kamerlucht zwieren. Dan wiegen ze weg. Ze beweegt niet. Er blijven heus wel dingen over, denkt ze haar handen om de grepen bijvoorbeeld.  

Eros

Aanraakbaar jouw lichaam op mijn lichaam dat als een reiziger beweegt, klaar om de ballast, een blouse of een kussen af te smijten, de navel met ringen te verzwaren, met olie of water dat uit lagen lekt op weg naar een bedding en een buik. Een man vraagt een vrouw om een boot door de wind voortbewogen een mond wordt voorzichtig verwarmd tot adem tot sleeptoon verdampt. Elders blazen de goden.  

puntdicht 18/10

             met een scherp oog maken we een ronde van het huis              alles wat we doen heeft een inslag, zelfs ons blindstaren    

Voorbij de plaats waar we uitslapen

Ik zeg ‘Geen twee mensen zijn aan elkaar gelijk – en toch stemmen we gelijkluidend in om kop en steel te wisselen bij gebrek aan ruimte. We snijden, rapen delen op, iemand maakt een foto met beschadigd licht.’ Zij zegt ‘Zou jij het kunnen, een maand op de rug liggen? Sta ons toe daaraan te twijfelen, beweeglijk als we zijn laten we de benen los, schrapen de botten schoon, vullen ons licht en bestendig tegen het breken in onszelf voor we muurvast in cement verdwijnen.’  

puntdicht 1/09

de lijn tussen omhelzing en gevecht is een onderduimse rimpel als we elkaar te lijf gaan    

puntdicht 4/07

zo heimelijk de diepte van een faux pas, zo onverholenhet wit van slagroompunten en een streepjespak  

puntdicht 3/07

we zijn luchthappers, turbulente zwermers in zwartwater, we zetten liefde af die in golven bezinkt  

puntdicht 2/07

ooit zouden de almaar scherper wordende neuzengaan afvlakken, het loopvlak vergroten na de crash  

puntdicht 1/07

de poten in de pophuid opgenomendragen de rust in lege huizen  

weer

hier heeft het niet geregend. hier is droogte heel gewoon. ze brandt in je keel. hier wonen intelligente mensen naast blinde termieten.   ze houden de bruidsvlucht kort, bewaren hun negatieven in de grond, gieten er energiedrankjes over zodat de wreedheid in het groepsportret vervaagt.   paardenstaarten vervangen het dotje, vegen de hitte weg, de vertroebeling van de geest. ze hebben lak aan verhalen. het drukkende landschap monteert uit zichzelf zandstormen en shots tot een gruizige mare terwijl we erbij staan, gevaar lopen als we herkend worden met onze negen levens.  

een twee gedicht 2

ik leg mijn hoofd dicht bij je   al was het een taal, een viool op je stem  

een twee gedicht

je ziet geen been in dansen omdat het water om je vastzit   de heup weer als een maanvis zwemt  

Does it spark you?

Dit is een conversation piece, een mooie binnenkomer, een robuust verblijf bij garages of in krappe steden. Het verhoog van autobanden is maar acht minuten stappen. ‘s Avonds is het muisstil in de kamer. Zo effectief kan camouflage zijn. Zware gordels rond je lijf. Opgespaarde lucht. Wat moet een man die vlucht? Hij bewerkt het rubber met de vlam van een aansteker. Het zwart pimpt hij met stickers en insignes op de buik. Voor hem is dit een tuinhuis waar geen mens passeert, de verrukking van de allereerste keer, de rommel die zich opbouwt in een busje met grasmaaierwielen - of is het omgekeerd? Compact is geen vies woord. We zullen dichter bij elkaar moeten wonen.  

Deze methode werkt perfect

Ach, oversteken is doodsimpel. Je komt legaal het strijdperk binnen en speelt met kaarten,   kaaien en trucks. Je scheurt een pakje lucifers, schroeit de vingertoppen, stopt de lichamen   onder ijs en omzeilt de deuren. Het duurt niet lang voor je een jongen in je handen krijgt.   Angst is waterdicht. Een reisformule werkt nog beter; verzekert schade bij het lekken van een schip.   Vernoem een vader, staar naar een zus, kom met de namen van het fatum, hang een foto op.   Geen mens die het verschil merkt tussen een kuststad in het noorden en een bak regenwater.  

Je wordt herkend

we springen van motor naar wagen naar auto. handjes laten glijden, niet knijpen in het stuur. hoe zien we straks de koele kikker onder ogen? waar is de kop? moeilijk uit te maken in het tegenlicht of de wind in vlaggen zit. een tweede waaier is verscholen. je ziet de oorlog richting bos ontstaan. god is vooraan gezien maar weer gegrepen. hij gaat wat lager zitten, snakt naar laatste avondmaal, hij buigt en schudt. gedaver. wat heb je over na het feest? beton is opgebroken, de spoorweg moet gekruist. geslagen tast ik naar een arm om weg te komen. onbegonnen werk. we vallen stil, hebben water in de veldslag nodig.  

Cryptic Coloration

Er loopt al eens een licht door het beeld, we knipperen onder water, eten suikerrijke broodjes, we spelen, dansen op en neer. Nietsvermoedend bijten we en nemen geuren aan. We zoeken trucjes voor ons lijf, vervagen vleugelloos, we spelen, draaien onze rug in namaak. We kweken huid. Kartonnen strepen. Vlekken. We lijken vis en achtergrond, we schrikken, springen weg met felgekleurde dijen. We spelen vuurbuik. Eten uit de mond van plunderaars.

Black-out

Het uur is koel, het bad ligt stil, het licht doet pijn op woensdag. In scheuren lopen we verloren. Een noodstop en te weinig stroom  slaan om in dwarse nachtvorst. We zijn als enigen windstil omdat de krachten stollen. Het is niet dat er niet gewerkt wordt. We scheuren weerberichten uit, denken dat we kunnen lezen. We stoken vodden, voelen eelt op onze handen. Een designfout. We wassen ons in overschot, verlangen naar het meisje uit de broodzaak. 

één-halte-winkel

we spelen dorpsdomino stenen met ogen gemerkt ronduit voor de ander ronduit voor onszelf we leggen monden tegen elke helft de lippen dwars en nemen woorden van de voorraad stilte van de onderkant witter dan vertakkingen, neonlichte kragen en ingeslagen paden

Embedded

Embedded   In mijn werk laat ik de honden toe, ik val ze lastig. Onder hun vel leef ik in een kraamkamer. Ik heb hun hele lichaam nodig en het been dat voor hen ligt. Ik dood hen niet. Maar het wordt moeilijk als je eerst de ogen ziet en dan hun lage voorpoten, als ze hard gaan lopen of in een kennel staan. Hun janken is bij vlagen slim, dan stort de regen in en drinken ze als gekken, pikken uit de pan. Ik voel het aan mijn huid. Hun speeksel is dan schuim en vloed, het huis te klein. Ze willen bijten maar ik doe hen niets. Of toch: ik lik mijn neus, ga voor één keer naar een vreemde.  

Tot de rand

Gehecht aan klanten serveren de kelners kussen  op de wangen en een half om half al was het tijd gevuld met wintergangers en witte dames, een man die rust zoekt op de bank onder de spiegels. Aan de klant is niets versleten, galant tot in het diepst van zijn gedachten, alleen niet even blank. Zonder zegen moet hij opstaan, een lege tafel verderop beproeven alsof er net een zoutvat is verbouwd, een vrouw met overjas is aangeraakt. Onveranderd de locatie. Het art deco-licht op het onvermogen is genadeloos.

Februari

Er verandert niets aan de temperatuur in huis en toch spelen kinderen anders in de winter dan in juni. Ze dobbelen minder licht. Alsof ze in hun hoofd iets missen. De oudste gaat het rijtje af; de dochters blijven staan en doen een blinde test, nemen melk uit de kast en drinken tot de slok niet zoals gewoonlijk smaakt. Aan het einde van het glas denken ze: er zijn dagen voor een zoete geur en dagen voor het drinken uit een pak. En er zijn gewoontes. Ze krijgen er hoogstens buikpijn van.  

Tussen buiten- en binnenwereld

We zien het elk jaar winter worden, weinig vrouwen, weinig danspasjes, witte en ontvette ambtenaren. De uren zijn perfect getimed. Het klinkt naadloos, het is wiskunde voor vandalen. Een ekster vliegt in de mond van een biker, het zicht wordt kil. Des nuits blanches. Vastgebonden is alles dunner, de kleur van het haar verandert snel nu, doorzichtig op de huid en buigzaam alsof de winter door de schedel groeit.

P2

ze leunt tegen de oude tegels aan, herkent de moeder in de bedelblauwe novelle

P1

tijdens het rollen schuimt het licht het legt een wolfsblauwe sluier op de gevel

Vinifera

Hoe onnodig vallen de laatste druiven, de magere trossen voor de deur op arduin en drogen ze in ribbels, in vloersteen en dorpels als zaksel van grijsblauwe wijn. Te laat stap ik op de ongeklaarde bessen en breng het sap met de voeten in huis, pers het binnenwerk tussen de tenen en proef de aanslag en het afzijn.

Brood 2

Alsof de honger door het brood schroeide, de tafel maanziek rond het mes lag.                                                                  (bij een foto van Jaro Minne)

Brood 1

We ronden het mes en de rug van het brood, vegen de hoeken als kruimels van tafel.                                                                   (bij een foto van Jaro Minne)

Raamwerk

ik tel de vlekken op mijn vingers de zwartingen en effen tinten - een handvol straf – en maak de kamer schoon de haren van het vloerkleed trek ik glad ik zet de borstels recht de lagen op het rooster drogen tot traliewerk en procedures rond een verfblik

De bovenkant is wit

Met uitgestoken tong zitten meisjes aan het brood, ze houden hun tanden schoon, vullen hun borsten met papieren dekens en schuiven de tafel weg van hun schoot.

Splash and dash

Wat is er aan de hand?  Opgewarmd schuif ik uit bed, een kleine stap, een kramp als ik het potlood voor de spiegel aanbreng, het lijntje in het midden van mijn oog begin. Ik worstel met mezelf, zoveel is duidelijk, ik herdenk de tijd. Groot feest op gang, dat wel, maar in mijn kamer ruikt het naar een mengsel in de vorm van gel die op mijn voet terechtgekomen is. Ik voel dat iets aan mij ontsnapt. Gespierde taal en teenwarmers, lichte vleugels, een korte pitstop en een vlag. Hannibal trekt de Alpen over. En misschien een knop herstart.  

All in a single shot

een uitstap op een steenberg, de eerste woorden van een vader op een mijnterril (uitwendig is hij niet veranderd), de tanden opgeblonken tussen spek en boter en twee stoelen uitgeklapt                                    hier is de zomer stilgevallen

C'est l'heure du face à face

Het moest ervan komen. Voor je het weet, ligt je tuin vol mensen met hun neus in het gras. Fans die zichzelf binnenstebuiten keren. Soms valt er een in slaap, zo wezenloos broos dat het lijkt of een vriend op bezoek is. Een ander plet zijn vormen bijna mathematisch om ongecompliceerd vooruit te komen.

Aanleggen

Ik zou willen dat hij gelijk had, dat we blijven stranden in het zicht van de haven.

Bouquinistes

Is er een naam voor vrouwen als ze geen deel uitmaken van de menselijke soort? Zijn het dan spookdiertjes met sterke achterpoten en een schijfrem, zangvogels of heiligbeenderen onder een beweeglijk vel of zijn het leerjongens die gezicht en handen tekenen, minnegoden met trekjes van een USB-ingang, porseleinen presidenten en beren met kiespijn of verboden boeken van venters die openliggen aan de oever van de Pont Marie, werelderfgoed, zoals de trilling in een kom met scheerwater.*   * Het beeld van het water dat trilt in een kom met scheerwater heb ik ontleend aan de roman ‘Spiegelingen’ van Erwin Mortier.  

Championnes in de Tour

Laten we abstractie maken van de laatste rit. Wij, lady’s, drinken elke dag champagne, we krijgen twee maal premie in de steden als graag geziene gast. Als tijdrijder zijn wekunst. we komen veilig binnen. Maar het kan keren. Op een zwakke dag ontdekken we ons tandvlees. En barstjes in de heup. Dan wringt het fijne schoentje en draait het landschap vierkant. We hebben geen plan B. Of toch: we slapen na de rit. We luisteren, we vragen, we kiezen voor de aanval en krijgen schoonheid op een blaadje. Dat is ons criterium. We draaien het circuit en maken selfies met de favoriet.

Inhibition of Return

Ik was gehaast, liep met de hond langs containers, fietsen en zonwering. Ik zag de borden langs de weg, niet hoe dicht het water. Haringen gooide je op mijn pad, lokkertjes in rood gedrukt, en volgde me, liep mee, legde  mijn gebruiken vast. Je zag dat ik vertraagde en telde de gelezen tekens, begreep, hart op hart gemeten verloor je evenveel.

Almost Cut-up Poetry: Last in, first out

Ik zie de dingen samenkomen in de TGV. Het landschap loopt er voor de voeten, de zon licht op, het haar is los, de snelheid piekt er in agenda’s vol met goesting. Wat zitten we hier te doen? Ik sta op de rem, zoek nieuwkomers met accent, vermijd dezelfde schoenen en riskeer de oorvijg in het systeem. Last in, first out. Er hoefde niets aan toegevoegd. Geen derde continent. Ik los het op. De aankomst wordt geannuleerd. (Een bijna-cut-up gedicht met woorden en flarden uit het dubbelinterview met Josse De Pauw & Sophie De Schaepdrijver in DS Weekblad van 5 juli 2014.  Een fictieve inhoud nu, los van bovenstaande figuren. )

Omdat het bitter smaakt

Hier eindigt de dorst. Hij slikt of doet alsof. Hij speurt de monden af en spreekt het uit: een harde oorlog. Hij zoekt een mok waar een gebroken stad in past. Trekt de thee. Tot tweemaal toe. Er wordt niet geroerd. Met de geur komt ook het weten vrij. In kleine porties.  Een vuile laag. De zachte smaak is weg. Hij neemt een slok. Legt het deksel op de kom en knipt de oogleden om niet in te slapen.

Wat als je niet vliegen kunt

Lager dan de maker van de vogel zit hij aan de grond – speelse vingers aan de staart, groene pennen aan de vleugel. Als hij van de schepper vliegen moet, heft hij zijn tenen op en weet niet eens dat hij in zijn jonge lijf gevangen zit. Hij springt en rolt, steekt zijn bek uit omdat hij aan iets anders denkt. Maar raakt niet verder dan het gras. Hij sluit de ogen, herkent de wending van de val die niet afzonderlijk wordt uitgesproken.

Locked-in

                                            teruggehaald open ik mijn ogen en hoor                                         hoe ik in mezelf ben buitengesloten

Spreekuur

Dat je zonder afspraak naar een dichter ging, is ravissant. Dat je heil zocht in een polderklas en bij het wachten naar het water keek. Het rendez-vous verliep zoals je wilde. (De werking van het spreekuur is eenvoudig.) Je hield een korte monoloog en sprak een prikkel uit. Het ging erom het landschap realistisch weer te geven, de splinter in je vinger en de klaagzang van een vrouw. Dan volgde het hemelse recept: de aanhef van zijn lippen op een retourticket.

Puntdicht: Pinkstertongen

                                       we likken het zachte gehemelte                                      en verslikken ons in het ijs 

Puntdicht: De Groote Oorlog (4)

                            Ik kon niet zwemmen, stapte aarzelend in de oorlog.                            Niet zelden helpt het water ons op weg.

Puntdicht: De Groote Oorlog (3)

                                 halfweg de oorlog dubbelen we de loopgraven                                 een opgelapt asiel, tijdelijk en omstreden

Puntdicht: De Groote Oorlog (2)

                              de oorlog is een doorslag van een kogel                              de vrede is gelijmd papier

Puntdicht: de Groote Oorlog (1)

                      oorlogsland verdeeld in bedden, hoop                      uit natte voren afgedekt

Het moet niet dieper

Als het niet anders kan, dragen we de doden op de rug naar boven en lossen niet tot we dagzomen en het tot ons doordringt dat ook wij vastzitten in het beloop.

Truth or Consequences

Wie over luchtwegen heeft gereden, kent de wissel van een vrije baan, de knipoog van de tegenligger op de snelweg. Je draait je op je rug en je doet een drukpak aan. De naden aan de buitenkant verstrijken als je slaapt. Je houdt je armen vast. Het bloed stroomt zichtbaar naar beneden. Om je niet kwijt te raken, heb je strakke gordels aan, word je van plek naar plek gedragen. Continu in vrije val klinkt toch anders uit de mond van oude heren.

puntdicht

                                           het pakijs tilt zijn armen op, draait zijn torso                                            in een oeverloze twist

Een warm bad is als een tweede moeder

Ik ben niet goed in weglopen. Ik leg geen twintig meter af, ook al trekt de hond. Een maidentrip is meer dan water slikken in de bocht en als een meester langs de sloepen dwalen.   Het is de kans om droog te vallen. Het gevaar ligt onder u. Zonder water keert het tij, draait een wasmachine scholvers in de straat. En krimpt de wind. De deur klapt niet meer open in de toren. Het land spoelt in de hoogte aan en hakt het blauw uit de kasseien. Nu nog het dok chambreren. Hoort hier geen zwetende man op metaal te beuken?   

Wat kan breken

                                       de tegels liggen stevig in het gips                                        een zachtwit net van aarden ramen

Streamer

de huid voor haar geschoren afgewogen hoe hij de moedervlek onder het hoofd legt trekt hij zich los en wast het laken, de doorslag van zijn daad het water verdampt versiert in het voorbijgaan de poriën met kleine sjablonen hij telt één gedeeld door twee hoeft niet precies de helft te zijn

Glashelder

                                                         Glashelder                                uitgangssituatie 1 m² = 10.000 cm²
 = man en vrouw                                                                                      op maat gesneden                                eenmaal dubbelvouwen en ze liggen halfnaakt                                                                                        overhoop                                in acht lagen gevouwen zegt ze ondoorzichtig                                                                                        nee                                16 gaasjes = ze wennen aan het geluid dat ze                                nog niet                                          gehoord hebben

Luchtbel (Cut-up Poetry)

Beitel met fijne handen je naam in de plooi van een rubberen pop, lek haar tong en haar hoofd nog even. Spoel de glazen uit, de porto is op. Waarom niet? Eén maand maar de nacht recht in de ogen kijken. Draai haar gezicht naar binnen en schud je kleren, kom op adem. Hou op! In donkere achterkamers barst een lamp als een drumslag. Daarvoor was het nog een geschuifel van vuur.

The Art of Noise

heel nuchter is de tijd ze heeft dezelfde afstand gekopieerd de ruimte tussen jou en mij en dan gedeeld door snelheid door ruis waaraan we vastzitten een kant die even wachten die we opgaan slaat ze met hamers aan, ze drukt pedalen in ze speelt laat de toetsen los, de demper tegen zich gedrukt

Muur

het gat in het geluid kruipt als een bromvlieg naar benedenhaar doofheid sluipten zal niet meer verdwijnen trekt de oorschelp uiten legt de onrust  op de lippen op de open delen van een woord zoekt patronen op de vingers en geruchten

Utøya

verdriet verkruimelt met open mond, staart zijdelings naar brokken die nog moeten komen

No Stopping

  hij draagt geen pleisters in de nasleep van een onbezonnen lift per ongeluk op de plaats delict wordt alles witter alles zwarter het wit is hoorn uitgedraaid in het hoofd van een oorhanger erg negentiende-eeuws luistert hij naar de specialist achter de bar wast zijn gezicht, vermijdt contact (met zwemwater) en trekt een schoon T-shirt aan, draagt zijn handen voor zijn mond naar binnen een wondspray kan je makkelijk een maand bewaren

waar is de flamingo

een eiland ontstaat altijd onder zee een pigmentvlek tussen inlegwerk verloren stukjes steen  lukraak haalt iemand een bank leeg of wordt een hond stilgelegd een meeuw verschoven wanneer het water binnenloopt bij monde van een dwaas het oog afgedekt heb ik de vloer verhoogd om er lucht onder te laten het tandvlees afgeschermd

Wat is sexy?

                              Wat is sexy?                               Het antwoord is een olifant of Cubaan worden.                              Zal ik een kamer met oordopjes huren?

Bombarie

een stad beweegt het kruid  dat zich in gas veranderd uitbreidt om meisjes uit hun gang te lokken naar een onderhuidse plek een blauwe elleboog en een tegenstander in een lome kamer lopen opeens te luid en met ballonnenvrees weg

Helemaal

ze hoort de vrouwen beter nu ze lager zingt  de vrouwen die de damp van fijngehakte uien slikken, snijden in hun eigen vlees schuchter in een huis een stortbad nemen de voeten en de dijen wassen, de borsten met de vlakke hand ook daar nog doodgaan

puntdicht

In haar dwaze buik, vol en breed loopt een verdwenen kind

Duizend plek

                                              Duizend plek                                               Is het geen lijn maar een punt                                               waar de wind van hun voeten                                               glijdt en onderloopt in het blad                                               van een stoel een boek een mes                                               de koppen ingekort de handen                                               een bed tussen twee voren                                               ondiep en langgerekt

O i

Voetzoekers liggen profetisch in inkt te blinken als erwten in een kom. Onder dons verhogen ze het ritme van de zinnen, krullen ze ons tegendraads wakker. 

Niemandsland

In de woonblokken voel je het licht dat ik heb opgepikt. Het zoekt naar tenen die uit sokken steken, naar lege dozen op de gang. Opgelet! De putdeksels liggen open. Daaronder zweten vrouwentongen. Plak je ogen af met tape. En beweeg. Het hijgen verschuift naar je benen en toch verkramp je niet. Ga het dak op.

Vandaag is hij tijdelijk een vogel

Gebroken klimt Haydn op zijn ruggengraat en gaat in een boom zitten, dwars door de zomer. Hij is te ziek om wit te zijn.  Met de linkerhand schrijft hij heldere taal, met de rechterhand houdt hij een fotonummer vast. Verschoten zwart. Dan pas mikt hij op de noten. (De cursieve zin is een vrij citaat uit het gedicht ‘Een net vol dode vliegen’ van Annemie Estor; uit de bundel De oksels van de bok)

Zonder restitutie

Markeer de leuke dingen met een ster. Je vrienden hoeven niet te weten dat je majestatisch uitgeslapen bent in een suite op de elfde met een butler en een bodyguard. Een forse isolatie tussen hemel en beneden. Of dat je draadloos wegdroomt in een havenkraan, een boothuis, een stopplaats voor de tram. Bezetters vind je niet. Hoogstens kleine helden en vogelspotters die zich bukken voor een oude wind en bedden met hun vering. Geen gebrek aan uitstel, geen gebrek aan land dat dobbert op z’n pootjes in het bad. 

Ze wordt een heel groot meisje

Tuurlijk, het is een pubermeisje, al houd ik het op een kruising tussen mysterie en hier en daar een bloem die doorschiet op te grote voeten, half gewassen armen in de lucht. Limited edition. Als ik haar neerzet. Het enige wat ze zegt is schat. Eating sweets will not make you sweeter. Wij probeerden het met Contents may cause temporary happiness. Of keken we niet goed?

Dit zijn de feiten

Maar man, de zee is al gesloten sinds donderdag. Weet gij dat niet? De zee zit niet stil. Het zand verandert, breekt in stukken naar omhoog, worstelt zich uit het water en zuigt zich vol lucht. Laat los in dunne vellen. Het  zand kan het vliegen niet tegengaan, hooguit camoufleren. De eerste nacht slaap ik met een hagelgeweer op een duin. Grapje, ik heb je nodig als ik opsta.  

Vasthouden

Maken we ook een selfie als de steen valt - wat betekent armlengte hier - en onze handen openvallen onder het gewicht van het menselijke licht waarnaar we staren? Onderlijnen we de kaaklijn die platgeslagen is? Of knijpen we onze ogen lichtjes dicht en staanwe te springen op de stenen waarover we gestapt zijn en die een ander opheft om massaal te delen? 

Op de bovenlip een lichtere streep

Bewijzen dat je geen meisje bent, hoe doe je dat? In de grond verschillen we niet zo veel van jongens. We fluiten als kikkers, al neigen we naar rood als we verlegen zijn. We sluiten aan en gaan gemakkelijk mee. Flarden in een polder. Snippers. Zelfs masseuses weten niet precies hoe het zit, loszinnig als ze zijn. Ze kennen het terrein, weten waar we kunnen schuilen, waar het droog is. Ze zetten hun kleine vlugge vingers en wij bewegen weer, veranderen doorlopend in een ander. Maar onszelf verliezen? Omklemd werkt onze platte kop nog door, kijken we naar het wit in de kelen van de mannen, zijn we op ons mooist. Broos, maar op ons mooist.

Makkelijker is het kijken wat mijn buurman doet

Hij maakt zich niet druk wanneer het scherm niet opengaat, denkt een mooie vrouw luistert met gesloten ogen. Hij waarschuwt het publiek, ik ben geen duif, geen verkoper van rozen die de café’s afschuimt. Wel de pianist die er niet is en doodleuk een koppel dichters tekent aan het tafelblad. (naar aanleiding van de 'Sprekende ezels' in café Monk, Brussel, 29-01-2014)

Wissel

Op een lege stoel kom ik je op het spoor, hoor ik je praten. We botsen bijna op elkaar, hebben geen tijd om ons wat wijs te maken. Breder nog de kop, zo herken ik je, geen vaste uren onderweg en rekeningen, klachten worden opgevoerd. We leggen uit. Het deugt weer niet. De kinderen vinden dat het snel moet gaan, staan recht en nemen onze polsen. Ze testen het eerst op ballonen voor ze aan ons beginnen maar wij wij krijgen onze handen nauwelijks op elkaar.

Smaller dan mijn voeten

Wijdbeens wacht hij naast de kippen. Zij staat bij het slagersblok en lacht, ververst de lucht met mondjesmaat en zoekt het beste vlees. Ze buigt voorover, de warmte is eetbaar maar weegt. Ze gooit het vet weg. Wisselt geld. Het hoofd blijft koel tussen de rekeningen. Het zijn er dit jaar veel. Dan is er de liefde nog. Die raakt niet op, er zijn voldoende nummers. Plastic houdt de kinderen bij elkaar.

Onthutst

Ik had zin in een stevige stamppot op je laatste                                                 werkdag. Zo een met een Frans smaakje.                                                 En speklapjes half onder water. Maar ik heb niet                                                 geroerd.                                                 De brei is naar de bliksem. Misschien                                                 moet ik maar eens een stap opzij zetten en                                                 het koken overlaten aan jou. Of aan de buurman. 

Tussenkomst

Bang dat hij niet veel tijd meer heeft kan hij niet langer stil zitten. Alles plakt aan zijn lijf, aan zijn knieën die niet meer mee willen. Hij maakt een hard en hoog geluid, beweegt zijn vingers en kijkt van buiten naar binnen, hij hoort het gestommel niet dat bij hem intrekt, dat zijn onderkomen onderbreekt, het laatste wat hij wilde.

Hot Tuna

Ook ’s nachts kan je goed zien, zegt zij en springt frisser dan het varken op de weegschaal in de boot. Ze lijkt niet op haar ouders. Zonder schoenen is ze klein. Ze groeit nog wel maar doet er lang over, de eerste strepen zijn vervaagd. Ze hoort hem op de oever aankomen en vervangt de voorste stoel. Ze scheurt een ticket af maar weet niet of dat goed is. De motor maakt te veel lawaai. Ze verwacht nattigheid. Zie het kopje perikels door de mens.  

Tegen de wind in

Zelfs mijn baas weet dat ik in een tweede leven motorrijder word of haas. Onvoorspelbaar zal ik rennen, me verstoppen op het einde van de winter als de sneeuw verdwenen is en weer opduiken in jonge weilanden, tussen steentjes die ik naar je lichaam gooi. Ik zal mijn snelheid wissen uit de sporen en het kind met warme zolen en een deken in een kamer laten lopen die groter is dan zijn eigen plek             en ik zal voor hem zingen.   

Denk je wel eens aan hem?

Je zat er ongelooflijk dichtbij, zegt hij als hij haar aanraakt op de bovenlip, al is het niet dat wat hij bedoelt. Dit zijn de namen van de bruid en hij geeft het uur van aankomst. Hij verwijt haar niets. Zij probeert te ademen, houdt zich staande, volgt de andere passagiers. Een toon trilt op krediet. Ze haalt het mobieltje uit haar tas en gooit het weg. Het best is niet te laten weten dat je komt. 

Body Watch

Het veld is ingelijst. Een motorrijder komt in huis en jaagt de muggen weg. Gaat voor de lens staan en wacht. Zij biedt een slaapplaats aan. De regen springt naar binnen en droogt op het vizier. Dat valt uit het beeld. Ze plakt het aan elkaar. Dat heeft ze in de vingers. Niet het uitzicht in de spiegel.

Er is niets tegen te beginnen

Ze willen niet verliezen. Verbaasd dat de andere volgt testen ze hun benen. Ze leggen een vinger op de kam en blijven op de helling steken. Of hebben we niet goed gekeken? Ze houden een vrouw vast en begrijpen dat ze dat zelf hebben bedacht.

Ook zonder vliegtuig crasht een mens

Achter de poorten zijn de deuren dicht. Armtechnieken op het plein. Een opschrift dat op letters lijkt. Snacks uit de nachtwinkel. De keukenhoek gesloten. Ruiten die gewassen zijn. Ik twijfel bij rabarbertaart voor ik een ticket neem en alles bij elkaar veeg.

Retour

Na een paar rondjes vragen ze wat ik bij me heb, verboden spullen en een zomerliefde in mijn koffer vallen niet goed bij de douane, het hoogseizoen legt plaats en adem naast elkaar, geen forse reisafstanden, te kleine wieltjes die nog dolen. Een hand blijft hangen, een ander geeft de tandenborstel en vindt mijn ogen mooier.

Uitzicht

We hebben een chauffeur, zegt hij en ruikt de regen op mijn jas, de waslaag en de bladeren. We lopen om de grote druppels heen, worden aan de kant gedrukt, het licht loopt van ons af en volgt de auto. We kiezen een weg. Dan begint het pas echt.  

Tussen groen en zwart

Wat ben je van plan? Je verzamelt papiertjes waarop iets geschreven staat en laat ze aan de lucht om het vocht kwijt te raken, de rand kneus je voor een groter opervlak. Je gooit alles ondersteboven, kortstondig voor de volgende stap verhit je de bladen die oprollen, die je verpakt. Je kamt de winkels uit. Land is schaars in Japan.

Nieuwjaarskaart Creatief Schrijven 2014

Luister hoe de kinderen naar boven springen, zich verkleden en vervelen. Cijfers knippen uit het ijs. Af en toe valt een woord.Ze hebben iets sappigs in gedachten, iets donkers dat ze vasthouden, sms’jes in hun slaap.

Midweek

Alsof het regent tekent ze op de toppen van de vingers heuvels, de afstand tussen zijn ogen, de weg die hij beklimt, de kinderen die naar buiten lopen, de vissen en de tenen en wat het lichaam niet herinnert op zoek naar droge kleren.

Safety Play

op het ijs zien we het laken ingesmolten we graven gaten met de stokken en kijken vanaf de onderkant een paard van gras glijdt weg ongehinderd halen we het terug en bewaren het rechtopstaand alleen met onze arm leggen we netten over de rand spannen we onze vingers 

Een aardbeving heeft al plaatsgevonden

maar nog niet fysiek dus ruim je puin na acht minuten ook al werken automaten niet als er geen licht is op de polen beweeg je bijna niet de kleur is vluchtig, de wind gaat liggen en toch volg ik je spring ik vooruit, laat sporen achter op het ijs en lopen klokken sneller

Carrousel

Het leven bestaat vooral uit water. De straat weerspiegelt waar je staat, je drinkt de omgevallen koffie, wisselt snel van tafel, veegt de kringen van het blad. De smaak wordt slechter en verdroogt. Je hebt hoofdpijn. Die bewaar je in een plastic zak en ruil je voor een nieuwe lading dagen.

Ook fietsen is niet veilig op de eerste schooldag

Met een knipoog heb je wel verstaan dat ook mijn teksten soms wat vreemd gaan lopen bij een bakje troost. Zeker als ik me te hard gewassen heb. Of als ik niet kan slapen. Ik neem het risico, heb slechte ogen. Ik knijp ze bijna dicht. Of komt het door de afstand dat ik een halve leesbril neem en niet blijf hangen aan de kleine letters van de show. Zo spaar ik tijd. En jij begrijpt. Je hoort me komen.

Ik mag het toch weten

Hoe hij het doet? Hij steekt vier mannen in zware dozen, verpakt de handen in plastic en je krijgt een overdosis spanning, al lijkt me dat moeilijk in te schatten. De schedels maken indruk. Die moet je tegenhouden. Hij kijkt ernaar. Gaandeweg kruipt er sleet in. De razernij is voorbij. Alsof de vingers slapen. Op termijn sterven ook de verdachten. Dan vult hij cd-doosjes met eiwitten. Hij wil niet opvallen. Hij heeft tot zonsopgang. Alsof je zelf niet op dat idee zou komen.

een date gestript

geen schuchtere koppen of kammetjes door het haar verknipt draaien we rond op blanco binnenwerk een shot van de machine I’ve moved your chair en boffen een vierkante meter oogst links of rechts valt er een brokstuk in zee talking blues in je hoofd trappen die niet lopen door de kamer ‘R u mine?’ de vraag stellen is ze beantwoorden voor een man de kabine ratelt het schrijven stopt niet met papier

Oh Boy! Finito!

Heeft het ooit bestaan? Heb je gedacht dat het bestond? Cubaan worden. Na deze dagen was het mooi geweest. Ze drinken koffie met elkaar. Zijn het gewend om in een stad te wonen. Ze analyseren elke vrouw. Dan liever nog alleen. Ginder kan je het huis niet verwarmen, maar hier heb je kou. Het gaat allemaal op. Wat je ook geeft. Ze sparen niet. Ze willen geen verhalen horen. Alleen om te slapen kan je de kamer nemen. 

Solitary Man

wat zullen we willen als het ooit zo ver is als we tastbaar vragen houdt zij het voor bekeken niet meer volledig verlangt hij terug naar haar die sporen nalaat, hij schrapt geen uur loopt heen en weer uniek met velen 

Indruk van snelheid

Files zijn als kippen zonder kop als ze sneller dan verwacht de straat aflopen onder hartenklop van koffie en collega’s. Mannen klemmen hard de vingers om de enkel. Het bloed stokt in de grote teen. 

Droog

ik zag hoe bomen naar vogels staarden  een kopduel hoe jij uit de lucht viel precies in het midden van de corridor als losse turf op voortgesleepte stroken

Aanbevelingen voor een leven in de metro

Dertig seconden met tram F naar Mars en je zit gevangen in het net, proeft de smaak van dunne sporen, van vrouwen verloren en fantasten. Hypnotiseurs stoppen waar anderen beginnen. Bij de voorruit. Een verkeerde stap. Je vindt je eigen moeder uit. Er is geen andere mogelijk. 

We volgen de route

op lege stoelen gaan ze met hun hoofd in een andere richting staan de nek omhoog gekromd en horen samen hoe boven hen de bui in wikkels loskomt en op de vlakte hoe honden schuilen in de uitsparing van de staart

Hongerstaker

Ik ben geen buik, zegt hij en spant zich strak als een slang die danst met zijn benen. Hij kent het risico. Als het wit in de ogen vergeelt en de slokdarm op lippen roest, dekt hij zich in en strengelt zijn trui tot bed, tot koord. Tot vliegen en vrouwen schrikken.

Je zou voor hem de benen nemen

hij vervangt de steen hij weet het materiaal is taai wanneer het botst of valt wanneer de bodem vuil en ongelijk een zwerfstroom kent een andere weg hij rilt alleen in het begin wanneer hij overhelt wanneer zijn voet laag staat en zijn hoofd wat knelt hij houdt de lus nog open verlangt naar een retour de spieren raken opgevuld en zetten uit liggen in een bochel in de knoop nog even blinkt zijn evenwicht hij buigt hij hoort de straten juichen

Passant in Prenzlauer Berg

Je weet maar nooit of er kinderen aan standbeelden blijven plakken als ze opschieten zonder vaders. Je ziet het niet meteen maar de schouders zijn te smal, de hand grijpt naast de arm en zakt. Een zoon die valt in flarden blauw en wacht tot hij als grap gaat huilen. 

Togetherness

je trekt het gras met de hand van de grond en leert me opzij kijken naar de marge in de ademhaling en de uitputting van de koe we bootsen het zuigen van het kalf na en raken elkaar op een blik na nauwelijks aan we wissen de sporen in de melk

Gedempt

muren stromen dicht en lichtgekleurd stapt ze naar binnen betaalt als vrouw een prijs de knopen hangen los ze strooit ze op de borst en duwt de tepel weg vanbinnen niets is nog verheven ik raak haar aan krom de open huid

Vreemde logica

ooit zal er een warme wind door de bananendozen waaien op een binnenplaats een tussenruim zal hij een prijs betalen een plot verzinnen opnieuw beginnen ooit zal hij op blote hielen hurken ongevraagd en zo nodig binnenvallen

Onweer

hij laat de appels afkoelen legt de handen tegen het raam
 nog raakt hij niet de regen

 zijn mond gaat open, grijze lippen
 op een grijze lucht en druppels 
 laten vliegen vallen hij raapt ze op de terugweg op

Hotelkamer

een man blijft in de buurt als het licht omhoog schiet als een school haringen als dieren bevroren eten zoeken als je een boek laat liggen met de naam van je broer ook al is hij op doortocht

Rood

is poëzie in een Russische huiskamer, vier bioscoopstoelen tegen de muur of verf die pas later zal vallen maar meer nog is het muziek die doet vergeten waar je om geeft

Blijven ademen

Tussen de hallen en het café trekken moeders met vertraging aan de kinderen. Kleine meisjes hebben ’s zaterdags geen zorgen, ze gaan rechtdoor ook al scheuren de zakken en denken slagers aan de honger, sluiten ze hun kassa’s af. Auto’s dwingen vrouwen op de stoep. Ze wachten aan de voordeur. Tekenen ogen op de gevel. 

Bij de koffie

er wordt gezwegen tussen pet en klep de ogen zwart als mummie het hoofd heeft last, het dekt dwars af zo kan het beter denken en toch verkrampt hij in de nek hij wacht doordrenkt op vuur ze drinkt de schaduw in haar mok zoekt naar een vetdruppel in de melk

Prime time

Waar hij de stad verlaat kijkt hij met handen naar het biljart,  knijpt het einde dicht en legt de bal raak neer. Hij geeft de randen door en voelt de kuilen in het doek. Hij kiest op deze plaats een blinde speler.

Total loss

ze heeft het gezien zo slapen oude mensen de dozen worden dunner de ontlasting ook hij deelt zijn kleren uit maar vindt de sluiting niet de boorden maakt hij vuil hij wisselt tekens hij luistert naar de open lijn ziet honger op het lijf praat binnensmonds omdat hij niets verwacht verder zwijgt de plek

Tot de mooiste trouwt

met een tram zonder platform en in het midden van de deur een stang op de vloer ben ik in mijn rolstoel bijna buiten westen tot een voertuig door de knieën gaat en uit het niets jonge meisjes voor de dichter staan en rode lippen om gezelschap vragen een kleine prijs voor de mooiste vrouw wie knielt voor wie wie wordt ontvoerd wie ziet de koning en de laarsjes in het geniep wie laat de schoolkinderen weer op de achterbank ontsporen