Maar op een gegeven moment is het gedaan. Alles waar ge voor gevochten hebt, alles wat ge hebt proberen redden, ge hebt er alles voor gegeven, ge hebt er alles voor opgegeven, ge probeert, ge faalt, ge probeert opnieuw en het mag niet helpen.
Maar wat wilt ge? Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Ik geef u ruimte maar ge wilt die niet overbruggen. Ik pak u dicht bij mij en dan wilt ge weg. Ik zie u graag, echt waar, vanuit de grond van mijn hart, van de zolen van mijn voeten tot het puntje van mijn kruin. Ik doe alles voor u, zeg mij gewoon wat!
En het is niet genoeg, het is niet genoeg. De klik in haar hoofd staat op slot en met de beste wil ter wereld is daar niets aan te veranderen. Ge wilt haar de wereld geven, maar uw wereld wilt ze niet. Dan houdt het op. Dan is het gedaan.
En dat is vreselijk. Want daar moet "over gepraat worden"
Laat ons wel wezen, ge voelt al weken hoe laat het is, en de gsm waar ge berichten mee stuurt voelt als een kapotte zandloper waarvan het zand u door de vingers glipt en het kapotte glas nog wat verse littekens in uw handpalmen kerft.
Maar ge wilt dat niet zien. Ge probeert wanhopig om die zandloper heel te houden, om dat zand in die gebroken scherven te duwen en de tijd te doen stilstaan in dat enig moment waarin ge elkaar nog graag ziet.
Maar "daar moet over gepraat worden"
"Het gaat niet meer Gilles"
Het is elke keer weer zielleegdrenkend hartsverscheurend. Elke belofte die ge elkaar met uw verliefde kop hebt gedaan is opeens niets meer waard. Elke reis die ge nog samen zou doen, elk familielid dat ge nog zou ontmoeten, elke streling over haar been is plots niets meer waard, lege gebaren voor oningeloste wensen, centjes weggegooid in een atheistische fontein.
En dan zit ge tegenover elkaar op neutraal terrein (want er zou maar eens iemand een scene moeten maken) een scene maken?
Een scene maken?
Ik wil godverdomme een podium bij de navo om mijn ongeluk uit te schreeuwen, ik wil dat polen wordt platgebombardeerd zodat er een platform is om mijn pijn te delen.
Ik ben net mijne wereld kwijt, doe niet onnozel, minimaliseer dit niet, zij was mijn enige kans op geluk en ze dacht dat toch bij iemand anders te vinden.
En das vreselijk
Das kut.
En daar staat ge dan
En ze spoelt heel die uitleg over u.
Het ligt niet aan u, het ligt aan mij.
Ja godverdomme het ligt aan u! Ik wou u ne rode loper geven die ik had gekleurd met mn eigen polsen!
Ik wil niet dat ge ongelukkig zijt.
Ge wilt niet dat ik ongelukkig ben?
Mens, ge hebt net gezegd dat ge met mij niet verder wilt, ik had onze kinderen al namen gegeven. Gij waart mijn reden om smorgens uit mijn bed te kruipen, gij waart mijn reden om mij door mijn werkdag te glimlachen omdat ik wist dat de eindmeet uw bed was. Gij waart mijn exclusief weekend aan het eind van een mediocre week.
Natuurlijk ben ik ongelukkig, sorry, maar deze gemoedsrust kan ik u niet gunnen, ge wilt hier een propere breuk, ge wilt met propere handen aan een volgende tafel gaan zitten, maar ik ga godverdomme kakken op het tafelkleed.
Gun mij in godsnaam mijn ongeluk, gij waart mijn alles en nu zijt ge niets.