Gilles Renard

Dit is geen Hail-Mary Pass

Als je me aankeek leek je bang, alsof je wist dat't fout zou gaan Maar ik besta slechts levenslang en had dat liefst met jou gedaan Je keek mij angstig aan en vroeg: "Kom je nog één keer mee naar binnen?" Hallucinant met hoeveel hartstocht wij elk einde herbeginnen Nu droom ik van de toekomst die ons verleden heeft gehad Maar zit vast in een heden dat helaas geen jou bevat Want jij wist huis te houden in de ongebezemde hoek van mijn ziel Je was de warmste coolheid, waar ik als een houtblokje voor viel In mijn weesgegroet was jij Maria, maar zeker niet de maagd Jij hebt me zo veel meer gegeven dan waar ik ooit om heb gevraagd Ik bad vol overgave met uw benen in mijn nek Mijn naam zacht door u gefluisterd was mijn favoriete plek Nu na plus minus 65 dagen stopt ons statisch lied Ik heb misschien nog duizend vragen, maar ik stel ze liever niet Ik was helaas niet wat je zocht, zo was je duidelijk Weet niet of ik je missen mocht, maar doe het toch, uiteindelijk

Over een kus

Het begint met een weigering Ik laat tevergeefs mijn vinger dwalen over je hals Ik zie in je ogen een verscheuren En toch geef je toe Je geeft toe Je geeft je met je ogen toe En we kussen Elk onuitgesproken verlangen fluistert zich in het aanraken van onze lippen Elke onuitgesproken gedachte verdwijnt op onze tong En op dat moment, op dit moment is er niets anders behalve wij Wij die op dit eeuwigdurende gesloten ogenblik Als één wezen één wezen Met een kus Een kus die ik voel van mijn lippen tot mijn hiel Een kus die mijn hoofd volledig leeg stormt Die mijn ziel volledig vol stroomt Een kus, de kus Die een einde maakt aan het eind tussen u en mij

Begin

Ge hebt net een paar weken geleden iemand leren kennen, en het is iemand die op alle juiste momenten op alle juiste knoppen duwt. Ze lacht met uw niet zo goede mopjes. Hij kijkt op een schuinse manier naar uw lippen wanneer je een verhaal vertelt. Ze legt 's avonds wanneer jullie in haar zetel liggen net de juiste plaat op. Hij die nooit lacht, glimt zijn tanden bloot met dat ene verhaal van je werk waarvan je weet dat het eigenlijk niet zo'n goed verhaal is. En dan is het moment daar. Ge zit samen aan tafel bij een of andere veel te hippe Italiaan die denkt dat spaghetti Bolognese tegenwoordig een combinatie van smaakvolle spheres en rookwerk moet zijn. En ge kijkt elkaar aan en ge beseft dat ge daar alletwee zo snel mogelijk weg wilt om gewoon samen alleen te zijn. En ge vertrekt.En ge gaat samen wandelen langs de meest romantische plekken die uw stad u te bieden heeft. En die plekken doen er niet toe. Ge doet uw best om romantisch langs de noorderkaaien en de scheldebocht te waggelen, maar ge zou evengoed aan het containerpark van het kiel kunnen gaan zitten. Wat maakt het uit? Ge hebt elkaar! En uiteindelijk belandt ge samen in bed. Alles klopt, heel dat nieuwe lichaam dat ge bij u hebt moet ge harder verkennen dan een pasgeborene op zoek naar de borst van zn moeder. Ge wilt gewoon elke hoek, elke bocht, elk haartje, elke bult, elk vlekje, alle zachte plekken, alle harde plekken, de krul van de mondhoek, de binnenkant van de dij, de grote teen, de oorlel, de wenkbrauw, de onderste rib, de welving van de kuit, de borsten (oh god, herejezus, de borsten) de lippen, de tong, het verdrinken in de kus, het verdrinken in de ogen, het gevoel van haar handen op uw borstkast, haar onwelriekende ochtendadem, haar alles. Zijn alles. Het is nieuw, het is spannend, het is alles wat ge op die moment wilt. Maar het mooiste moment is wanneer je op die wolk de dag erna wakker wordt en beseft dat je nog altijd op die wolk zit.Je wordt wakker op een ontieglijk vroeg uur, op een uur waar volwassen mensen zonder kinderen niet horen wakker te zijn. En het wordt zowat roos buiten en de zomer loopt z'n eigen ten einde. Maar daar ligt ze.Perfect te wezen in haar eigen wezen.Met haar mond halfopenTe kwijlen op uw kussenEn het is het mooiste dat ge ooit hebt gezien.Zij! Zij ligt in uw bed!En ze prevelt wat in haar slaap en ge vraagt u af wat, terwijl ge naar buiten kijkt en beseft dat het veel te licht is om straks nog met een fris gemoed naar uw werk te trekken, maar wat maakt het uit? Want zij ligt naast u?!?En zij ligt daarTe kwijlen op uw kussen.En ze draait zich om.En half haar gezicht staat vol met strepen van uw kopkussen Slaapstrepen Je hebt je plezier kris in mijn huid gekrastEn nu hou je slapend mijn blikken vastHoe je daar zoet zacht ligt In het eerste verlegen lichtJe lippen maken een puntkomma met je mondAls een gefluisterde zin waar nog een vervolg op komtVerken ik snoezend de kreuken in uw dijMijn vinger raakt nauwelijks de streep van je hals tot je zij En ik bewonder De hand-tekening van mijn kussenSpiraaltjes, strepen, lussenEen geometrische dansVan toevallige kans

Lotte

Lotte was liefde.Lotte was de eerste vrouw die ik heel mijn hart heb durven toevertrouwen.Lotte was de perfecte belichaming van mijn perfecte lichaam. Ik vond (en hoelang het ook geleden is, vind nog altijd) alles aan Lotte volmaakt. Van haar lichte flapoor dat je nooit zou zien als ze je er zelf niet op attent maakte naar haar perfecte zijdezachte benen naar haar waanzinnig verleidelijk deugdig ondeugende bruine reeënogen. Die ogen, man, die ogen, zo vol onschuld en tegelijkertijd vol schuldige belofte.Ik ben Lotte een paar jaar nadat het gedaan was per ongeluk tegen het perfecte lijf gelopen in een broodjeszaak. Letterlijk tegen het lijf. Ik liep de tent binnen, verzopen als een natte hond, het weinige haar dat ik nog op mn hoofd heb staan plakte als een zeemvel tegen mn schedel en ik wou gewoon een broodje kipcurry. Bots. Stond ik oog in oog met Lotte.Niets zo vreselijks als een ex tegen het lijf lopen wanneer je er bij loopt als een halfverdronken schipbreukeling op zoek naar zn volgende maaltijd.En ze was een en al charmeEn als ik al een schipbreukeling was, dan was ik gewoon in haar ogen aan het verdrinken.Het ging over koetjes en kalfjes en ik loeide vrolijk mee.Maar binnenin raasde er vanalles door mijn lijf.Gewoon.Die ogen terug van dichtbij zien.Die ogen waar ik bijna drie jaar lang in heb gekeken als ik mijn diepste zielenroerselen prijs gaf.Die ogen die ik moest vasthouden in mijn blik als wij samen in bed naar het hoogtepunt van ons wezen toe aan het werken waren.Die ogen die mij nakeken op weg naar een feestje en haar noopten tot de commentaar naar mijn vrienden toe: "eigenlijk heeft dieje gilles toch echt een poepeke om in te bijten."Die ogen die naar mij keken en mij waardeerden omdat en ondanks alles wat ik was en ben.Lotte, die reeënbruine ogen waarin ik verdronk, waarin ik kon staren als een hert in koplampen.Die ogen keken mij opeens aan in een broodjeszaak waar ik veel te veel heb betaald voor een ondermaats broodje kipcurry.Maar dit is praat na de vaak. Ik heb met Lotte de mooiste, meest waardevolle momenten van mijn leven gehad Lotte is de enige vrouw geweest waar ik comfortabel ruzie mee kon maken en zelfs dat nog onder voorbehoud.Ik kan geen ruzie maken met mijn lieven, dat komt door mijn ouders.Die zijn al bijna 40 jaar samen en hebben in heel hun relatie 1 keer ruzie gehad en ze weten al lang niet meer waarover.En dat is dus het voorbeeld waar ik op teer.En ge hoort langs alle kanten: ruzie maken is gezond, da's goed voor uw relatie en ik, ik kan dat niet.Ik heb altijd schrik dat als ik mij boos maak, ik haar kwijt ben.Dat ik haar wegjaag met het gif dat allemaal in mijn hoofd zit opgehoopt.Ik wil zoiets als mijn ouders. Twee neuzen die exact in dezelfde richting staan.Mijn neus staat ironisch genoeg schots en scheef tussen mijn twee oren geplamuurd. Ik heb dan ook geen enkel idee welke richting ik uit wil.Lottes neusje stond evenwel kaarsrecht. Zij wist wat ze wou, wanneer ze het wou, hoe ze het wou en had dat ook al minstens een maand op voorhand gepland.Ik weet als ik opsta niet in welk bed dat ik ga slapen, ik ben een sloddervossig warhoofd dat zich in zn eigen huis nog van deur durft te vergissen op zoek naar zn toilet.

En dan is het gedaan

Maar op een gegeven moment is het gedaan. Alles waar ge voor gevochten hebt, alles wat ge hebt proberen redden, ge hebt er alles voor gegeven, ge hebt er alles voor opgegeven, ge probeert, ge faalt, ge probeert opnieuw en het mag niet helpen.Maar wat wilt ge? Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Ik geef u ruimte maar ge wilt die niet overbruggen. Ik pak u dicht bij mij en dan wilt ge weg. Ik zie u graag, echt waar, vanuit de grond van mijn hart, van de zolen van mijn voeten tot het puntje van mijn kruin. Ik doe alles voor u, zeg mij gewoon wat!En het is niet genoeg, het is niet genoeg. De klik in haar hoofd staat op slot en met de beste wil ter wereld is daar niets aan te veranderen. Ge wilt haar de wereld geven, maar uw wereld wilt ze niet. Dan houdt het op. Dan is het gedaan. En dat is vreselijk. Want daar moet "over gepraat worden"Laat ons wel wezen, ge voelt al weken hoe laat het is, en de gsm waar ge berichten mee stuurt voelt als een kapotte zandloper waarvan het zand u door de vingers glipt en het kapotte glas nog wat verse littekens in uw handpalmen kerft. Maar ge wilt dat niet zien. Ge probeert wanhopig om die zandloper heel te houden, om dat zand in die gebroken scherven te duwen en de tijd te doen stilstaan in dat enig moment waarin ge elkaar nog graag ziet. Maar "daar moet over gepraat worden""Het gaat niet meer Gilles" Het is elke keer weer zielleegdrenkend hartsverscheurend. Elke belofte die ge elkaar met uw verliefde kop hebt gedaan is opeens niets meer waard. Elke reis die ge nog samen zou doen, elk familielid dat ge nog zou ontmoeten, elke streling over haar been is plots niets meer waard, lege gebaren voor oningeloste wensen, centjes weggegooid in een atheistische fontein.En dan zit ge tegenover elkaar op neutraal terrein (want er zou maar eens iemand een scene moeten maken) een scene maken?Een scene maken?Ik wil godverdomme een podium bij de navo om mijn ongeluk uit te schreeuwen, ik wil dat polen wordt platgebombardeerd zodat er een platform is om mijn pijn te delen. Ik ben net mijne wereld kwijt, doe niet onnozel, minimaliseer dit niet, zij was mijn enige kans op geluk en ze dacht dat toch bij iemand anders te vinden.En das vreselijkDas kut.En daar staat ge danEn ze spoelt heel die uitleg over u.Het ligt niet aan u, het ligt aan mij.Ja godverdomme het ligt aan u! Ik wou u ne rode loper geven die ik had gekleurd met mn eigen polsen! Ik wil niet dat ge ongelukkig zijt.Ge wilt niet dat ik ongelukkig ben? Mens, ge hebt net gezegd dat ge met mij niet verder wilt, ik had onze kinderen al namen gegeven. Gij waart mijn reden om smorgens uit mijn bed te kruipen, gij waart mijn reden om mij door mijn werkdag te glimlachen omdat ik wist dat de eindmeet uw bed was. Gij waart mijn exclusief weekend aan het eind van een mediocre week.Natuurlijk ben ik ongelukkig, sorry, maar deze gemoedsrust kan ik u niet gunnen, ge wilt hier een propere breuk, ge wilt met propere handen aan een volgende tafel gaan zitten, maar ik ga godverdomme kakken op het tafelkleed. Gun mij in godsnaam mijn ongeluk, gij waart mijn alles en nu zijt ge niets.