In mijn hoofd is ze gisteren al gestorven maar misschien gebeurt het vandaag. Ik stel het me voor als een vrijheidsbombardement. Alles gaat kapot, inclusief mijn tralies. En ondanks het feit dat hij mij in de eerste plaats gevangen heeft gezet, besef ik nu pas dat de sleutel altijd bij haar heeft gelegen. Misschien in haar overbevolkt nachtkastje, tussen de karamellen, keeltabletten, het weiwater, een onbeschreven notitieblok, de afstandsbediening van de slaapkamertv, een gebruikte en ongebruikte met bloemen bedrukte zakdoek, stof, pillen in en uit hun verpakking, kleingeld, een lepeltje, en minuscuul mariabeeldje, een foto van mij van bijna 15 jaar geleden.
Tante tris gaf me de bijnaam “rotverwend” als kind en die ben ik sporadisch blijven dragen bij mensen met parels rond hun nek en kleine witte hondjes. Ik kreeg geen koosnaampje, ik denk dat mijn eigen naam al moeilijk genoeg was om uit te spreken.
Ik ben geen fan van het ontwijken van mijn privileges en het ergert me nu al hoe vaak ik ‘ik’ schrijf. Ik wil me niet voordoen als slachtoffer van mijn familiegeschiedenis, maar soms kan ik er niet onderuit. De mishandelaar van mijn moeder gaf me briefjes van 500 als 14-jarige en schonk me op 21-jarige leeftijd een appartement. Mijn beide ouders en ik betaalden met onze mentale gezondheid. Ik ben me ervan bewust hoeveel mensen levenslang betalen met hun mentale gezondheid, in de naam van de band met hun mishandelaar, en dat daar vaak niets voor in de plaats komt, vooral geen geld of waardevolle goederen. Het schrijven wil me zo graag in een hoekje duwen, me in een reeds verteld verhaal vormen, me het zwijgen op leggen omdat ik aan de decennialange mishandeling een woning heb overgehouden. Maar ik weet met mijn verhaal geen weg, en ik heb keelpijn van mijn mond te houden.
Ik ben zo slecht om te hopen dat het bombardement nog een aantal dagen wacht, zodat ik nog wat dringend werk gedaan krijg voor alles ineen mag storten. Ik bid om even tegen mijn eigen principes in te gaan, en vraag god om de planning nu aan mij over te laten.