Felix was nog maar nauwelijks de deur uit, of het feestgewoel barstte al stevig los. Niet dat Felix onpopulair was of zo, het was gewoon beter om te wachten tot hij weg was. Het hele gezelschap begon uitbundig feest te vieren, en iedereen maakte fun voor twee. Enkel Reginald stond wat onwennig in een hoekje te kijken naar het hele gebeuren. Hij ontsnapte daarbij aan eenieders oog, behalve dat van Sandra. “Waarom dans je niet lekker mee, Reginald? Iedereen maakt zoveel plezier!” -“Goh neu neu,” antwoordde Reginald, “ik heb nog wat last van een blessure aan mijn heup en …” “Ach kom nou, flauwerd, het zal tof zijn.” -“Maar ik denk dat ik echt beter oplet met m’n heup en …” Sandra nam hem bij de pootjes en trok hem zachtjes richting dansvloer. “Nee, Sandra, echt, ik moet trouwens eerst effe naar het toilet” stribbelde Reginald semi-nukkig tegen. “Komaan Reginald… Waarom dans je toch niet gewoon lekker met ons mee?” “OMDAT IK NIET WIL DANSEN, OK? Daar, het is eruit. Nu tevreden, trut?” “Maar Reginald…” “Elke keer als die rotte kat wordt buitengelaten zijn wij verondersteld te dansen als idioten. Ik heb niets tegen wat fun, maar onze soort moet beseffen dat net dàt pavloviaans conformisme ervoor zorgt dat we nog altijd overal proefdieren zijn, en het ons blijven onderwerpen aan clichématige preoccupaties net het soort gedrag is dat stereotiep behaviorisme nog meer in de hand werkt.”
Reginald was in een zodanige colère geschoten dat hij de wereld rond zich carrément was vergeten. Hij had dan ook niet in de gaten dat het hele feest was beëindigd door het uiteenstuiven van al zijn vrienden. Toen het Reginald begon te dagen wat er gaande was, was het al te laat. Sandra’s betraande ogen waren het laatste wat hij zag. Oprechte spijt dat hij haar nooit zijn liefde had verklaard, het voorlaatste dat hij voelde. En dan die pijn.