Voor mensen die de bal rollend houden op de naar eigen zeggen wonderlijke wijze:
ik heb een kleine sympathie ontwikkeld voor de kwade buren van het fenomeen gluren:
het onzegbare begin, het schouderklopje, het behoedzaam knikken.
Nu ja, goedemorgen en tot nooit meer.
Ik hield mezelf bezig al schuifelend. Schuifelend de trap op en zo ook weer af. Mezelf passief bijpassend vergeten.
Een cliché.
Mezelf betrappen op groeien. Grijnzen. Maar praktisch alles groeit. Alleen jij niet.
Jij-zult-het-nooit-leren.
Betwetergedrag. Het zal er mooi uit zien.