Terwijl alles wegkwijnt. Ik vraag mezelf nog weinig af. Hoe dit schip in deze fles geraakt is. Waarom de maan vertikt te tollen. Minissima. Die spelen nog in mijn gedachten.
Ofschoon mijn hoofd zich leggen wil. Leegte naar mijn komst verlangt en de wolfspin op de muur. Haar web is lang vergaan. Ze doolt veel liever rond.
Al dat gekronkel. Het sterft in de grond. Echt. Op een dag vol regen heb ik haar gekocht. Voor twee ruggen en omwille van die achterkant. Diezelfde maan.
Het is doorgaans stilte die mij lokt. Een klokhen die verdwaalt. In het uurwerk met zijn kleine raderen. Minissima. Tandwieltjes met melktanden van goud.
Te klein is mijn zijn. Geweest, geworden en verweesd. Mag ik nu gaan. Schuilt achter die bocht de rechte lijn. Want oud is de dag. Zijn herhaling kent verveling.
Straks streel ik nog een keer mijn hond. De kleuren van de ondergang. Een krater lacht naar mij en het vaart. Het schip kruist door het stof. Vaarwel geluk.
Het glas is vuil. Twee roggen liggen rustig op een droge wal. Ik aai ze nog. Denk niet meer na. Ik knijp ze leeg. Die kleinigheden. Slaapwel. Kus ik. Het laatste ongemak.
Exeant minissima (Lat.) = Dat de kleinste dingen (mij) mogen verlaten.
uit de reeks 'Kleinood'