(uit “verhalen van A tot Z”)
De Koekjesfabriek
Op zoek naar een nieuwe uitdaging vond ik een job bij een Duits bedrijf dat in België verkoopsautomaten verkocht, plaatste en onderhield.
Gezien het NV-statuut van de Belgische vestiging werd ik meteen Directeur Generaal gebombardeerd. Maar gezien er drie van de destijds zeven verplichte vennoten de zaak verlaten hadden, moest ik eerst op zoek naar twee vervangers om te kunnen benoemd worden. Alvorens ik aan de slag kon moest ik dus twee extra bestuurders vinden opdat de Algemene Vergadering mij als Directeur Generaal kon aanstellen. Lijden voor men gaat leiden heette dat, of was het omgekeerd?
Van de eerste nieuwe vennoot herinner ik mij nog enkel dat het een crème van een gezellige kerel was die voor een kleine reisvergoeding en een jaarlijks diner in een goed restaurant bereid was de klus te klaren. De tweede persoon vond ik toevallig omdat hij lokalen verhuurde die voor het bedrijf interessant konden zijn. Hij was een aannemer die net op rust was gegaan en zijn personeel als allerlaatste taak had opgedragen met de resterende materialen een villa op te trekken. Het moet een draak van een gebouw geweest zijn in een opeenstapeling van alle mogelijke bouwstijlen.
Echter, deze man was tevens rechter bij de plaatselijke Rechtbank van Koophandel. Wie kon zich een beter bestuurder voorstellen ! Hij was akkoord en bood ook meteen de diensten van zijn echtgenote aan als derde bestuurslid onder voorwaarde dat beiden op papier onbezoldigd waren maar bij elke vergadering “onder de tafel” (hij was tenslotte een eerbaar rechter, nietwaar ?) twee maal een som in harde Duitse Marken cash uitbetaald kregen . De vennootschap deed daarbij volgens hem nog een zaak, want op het bovengenoemd diner zou alleen hij aanwezig zijn. Zijn dame heb ik trouwens enkel via haar handtekening gekend. Ik heb haar nooit ontmoet.
Zodra aan deze “wettige” formaliteiten voldaan was, kon ik “avant-la-lettre” als CEO benoemd worden van een bedrijf dat welgeteld één secretaresse en twee arbeiders telde. Noodgedwongen moest ik in mijn nieuwe functie al snel verschillende petten dragen. Bij ziekte of verlof van een arbeider droeg ik de pet van onderhoudsman, die bij de nonnetjes de automaat ging herstellen nadat een vermaledijd persoon er het mechanisme met een vreemd voorwerp geblokkeerd had. Deze pettenhistorie had zo zijn voordelen. Als een klant over de man met de pet die hem bezocht had niet tevreden was gaf de secretaresse de baas door. Geen mens dat door had dat het om één en dezelfde persoon ging.
Een andere pet was die van verkoper. Zo moest ik op een dag naar een van de bekendste koekjesfabrieken van het land. Na het aanmelden aan de receptie werd mij een stel lage zetels toegewezen. Dat deze in feite té laag waren kwam tot uiting toen ik mij terug recht stelde. Op een of andere manier scheurde mijn broek van net onder mijn broeksriem achteraan tot aan de gulp vooraan. Gelukkig droeg ik een vest dat net lang genoeg was om de achterkant te bedekken en had ik een lange regenjas die ik op mijn arm droeg om de voorkant te verdoezelen.
Toen ik op de eerste verdieping in het kantoor van de directeur binnen trad was ik zo beduusd dat ik mij snel neerzette op de stoel voor zijn bureau. Gelukkig was de zaak snel beklonken en kon ik mijn regenjas angstvallig op mijn schoot houden zonder dat de directeur enige argwaan koesterde. Bij het afscheid nemen en het rechtstaan van mijn stoel besefte ik plots dat de volledige wand achter mij van glas was, waarlangs de directeur overzicht had op het atelier op het gelijkvloers. Daar stonden aan de lopende band tientallen lieftallige dames met plastieken kapjes op het hoofd wafeltjes, speculaas en ander lekkers in dozen te verpakken. Enkele dames keken op en glimlachten me toe. Hadden zij iets gemerkt ? Daar onderaan hadden zij in mijn ogen alleszins een strategische inkijk !
Van de directeur was ik nagenoeg zeker dat hij niets had gemerkt maar wat er na mijn haastig vertrek op de werkvloer werd rondverteld, daar had ik het raden naar.