What am I, a doctor or a moon-shuttle conductor?
Hij komt, hij komt…
“Be serious!” maant Nyota. “Your grandfather is very ill. There is no cure for this kind of traumas.”
Ik heb enkel wat chocolade gekocht. Niet eens in de vorm van een vliegtuigje.
Het is een beer en mijn grootvader wijst naar het mes. Ik snijd zijn kop er af en hij wijst nog een keer. Het stuk met de berenlach is nog te groot, ik zet het mes dwars, scheid linker- van rechteroog.
Jim opent de mond, ik stop er een deel van de kop in en hij knipoogt, hij knabbelt.
Straks komt hij wel degelijk en dokter McCoy is het niet. Wel een man van de oude leer, die niet snel beslissen zal over leven en dood. Hij zal geen extracten van de Horta toedienen.
“Tot het zure eind dan”, zegt mama stil.
Buiten vriest het. De winter wil de nieuwe knoppen testen, maar de hortensia’s weten het : de laagste knoppen zijn het dapperst en moeder legt een blok hout op het haardvuur. Dokter X schrijft intussen een voorschrift uit, voor Xanax, tabletten van 2mg, zoals gewoonlijk.
“In te nemen vóór het slapen.” Dat weten we en mama betaalt hem.
“Bedankt voor de visite”, zegt ze en hij verdwijnt in de nacht.
Ik zet drie stappen op drie treden, open de deur van de voutekamer.
Water schenk ik in en druk een Xanax uit haar blistertje, leg de pil op zijn tong en bied mijn grootvader het glas aan.
Hij is recht komen zitten, neemt het doosje vast en zegt :
“Wist je dat er aluminium in zit?”
Mijn hoofd schudt van neen en ik spreek stil :
“Vliegeniers weten dat ze op hun aluminium kunnen vertrouwen.”
Hij glimlacht, houdt nu het blistertje in de hand en zegt dat de kogels er zo door vlogen.
“Beter plakband dan pleisters. Toe drink nu”, fluister ik.
Ik trek mijn pilotenoverall uit en kies een pyama die past bij koude sterren.