How do I feel? I feel old — worn out.
Then let me show you something that will make you feel…
young — as when the world was new.
Zoals het is en het doet pijn. Er wordt heftig gelezen in de levende bibliotheek maar de staat van de boeken lijdt eronder. Er is geen sprake van ezelsoren maar van doorweekte alinea’s.
Mama Marie-Rose heeft de gordijnen geopend en mij naar de keuken gestuurd. De chocoladebeer heeft de ochtend niet gehaald. Hij werd gisterenavond met zorg onthoofd en we hebben geproefd. De kop is intussen op. Er is niet één beer meer over om broodje te smeren. Jim Kilroy is niet een man die als beer aanzien wil worden en zelf probeer ik het ook, om een man te worden.
Naar het schijnt wordt men pas man, als men iemand vermoord heeft. Er ligt een mes op de keukentafel, in de kast wacht het brood, staat een pot confituur voor de zure momenten. Rabarber met winterfruit, vers en nieuw, van mama, niet van Materne.
Margarine laat zich gewillig smeren op drie helften en drie boterhammen plooien zonder weerstand, één voor Jim en twee voor mezelf.
Terwijl ik ze op een bord schik, hoor ik hem overvliegen. Luitenant Baudoin de Changy est un homme d’honneur en over de VHF klinkt een zwarte muiter, ik hoor het aan zijn Frans : “Avions au dessus de Matadi, sur ordre du gouvernement Congolais, vour devez atterir!” en dan weer de mayday van Eerste Sergeant Guy Depypere.
Ik ken de afloop. Daarom kan ik met een gerust hart het bord naar de voutekamer brengen. Baudoin heeft intussen de H-202 van Guy gelocaliseerd en vliegt nog een tweede keer over om een geschikte landingsplaats te zoeken, dan duikt hij eerst als een aalscholver om dan te landen als een vliegende hond.
Zijn wingman leeft nog. Geradbraakt is zijn rug door de crash. Dat is alles. Hij is niet gelyncht door een bende losgeslagen Hutu’s of Tutsi’s. Zware kneuzingen allicht, dat wel, maar ze kregen de kans niet om zijn lichaam volledig te mutuleren, dat stelletje ongeregeld en dan volgt mijn vaste frase : “Je l’ai, je l’ai pris, il est dans mon backseat!”
Waarmee onze Guy alweer gered is en ik de boterham voor Jim in twee kan snijden.
Een ochtendzon moedigt altijd alles aan, planten om zich klaar te maken voor de groei, dagvlinders om te verschijnen en motten om te verdwijnen.
Fats moet in zijn hoes. Een langzame kant met daarop My Blue Heaven is de ganse nacht in zijn laatste groef blijven draaien en een wolfspin zoekt zijn weg omhoog over de zuidelijke muur.
Een rilling gaat over mijn rug als ik zie hoe bleek Jim geworden is. De boterham rust in zijn hand en een hap schuift richting maag.