Live long and prosper
Wij eten mals, mager en magisch lekker. Ik ruik het al.
Elf uur is het en varkenswangen zwemmen in een milde saus. Aardappelen worden geschild.
Ik hoor enkel patatteschillen vallen, aardappelen in water plonsen. Op het vliegveld van Kitona is het muisstil. Alle zielen lijken geëvacueerd en ook Fats zal de ganse dag in zijn hoezen slapen. Er zal geen When my dreamboat comes home klinken.
Jim weigert vandaag zijn middageten en ik zit naast moeder aan de keukentafel. Haar portie aardappelen heeft ze niet gewogen, maar ze weet dat het ongeveer driehonderd gram is en dat ze dan 12ml insuline dient te spuiten. Ze lijdt aan diabetes type 1, al jaren. Ze leeft en eet precies. Als een hamster die van wiskunde houdt, in een Zwitserse klok woont, de valse koekoek verjoeg. De hamster telt elk etmaal zijn nootjes, verorbert er elke dag even veel, niet te veel, precies genoeg om een ganse winter te kunnen overleven.
Mama roos wil niet dat iets of iemand lijdt. Dat voel je. Dat zie je. Aan de manier waarop ze aardappelen schilt, waarop ze vlees snijdt, borden afwast en zich de vingers inwrijft met crème.
In denk dat er stilaan een dikke laag ijs op het dak ligt. De kristallen woekeren als een winterziekte. Straks zijn er geen uitwegen meer in opwaartse richting, moeten alle Harvards aan de grond blijven, al is er weer eentje minder vliegklaar, want ook de H-210 is intussen gecrasht. Luitenant Baudoin de Changy is niet meer.
Het is het trauma van vele Congopiloten, de angst neergeschoten te worden en dan gekeeld, verminkt te worden door wreedaardige zwarten. Het lot van Luitenant de Changy wordt gelukkig niet dat van mijn grootvader Jim Kilroy maar het is te voelen, dat ook zijn einde nadert.
Een stille week zal nog passeren. Opa eet niet meer, weigert water en pillen, ijlt veel minder en zijn geest lijkt beetje bij beetje te verdwijnen, in het Kivumeer, langzaam, als de licht romp van een koppige Harvard die niet zinken wil maar toch moet, omdat er natuurwetten zijn.
Ik weet niet of moeder hem een overdosis insuline toediende die nacht. Feit is dat hij niet meer leefde de morgen van 6 januari 2005.
Een dichte mist hing over de velden achter het huis en mama Roos zei dat hij niet geleden had, wel meer dan normaal gezweet, dat hij een fel licht moet gezien hebben en dan niets meer.