To the boldly, go where no man has gone before…
Een kist hoort te blinken en vier Harvards staan keurig opgesteld op het vliegveld van Kitona, alle zijn ze shine and bright, de H-23, H-35, H-202 en de H-210.
De piloten staan rond een vijfde kist, een kist van hout, gelakt, wit met een blauwe glans.
Twee dagen voordien hebben wij, dat zijn mama Roos en ik, Jim in de kist gelegd. Zijn pilotenoverall zit nog steeds als gegoten, en wie zijn vader, zijn grootvader eert, die schrikt er niet voor terug om hem zelf klaar te maken voor die laatste vlucht.
Met liefde hebben we Jim gewassen en gekleed. Tiptop is hij nu, al is dat nu niet meer te zien. De lijkkist is gesloten en het deksel zal geen vin meer van zijn plaats verroeren.
Jim vloog meestal met de H-23, het oudste toestel. De beide stoelen zijn nu uit deze Harvard T-6A verwijderd en één canopy section* is er afgehaald.
Foto’s worden levend en ik herken de vier mannen, één voor één, Baudouin Carpentier de Changy, Guy Depypere, Jo D’Hert en Wif De Brouwer.
Het is juli 1960 en ze staan in correcte, serene houding. Stil. Zoals de tijd is blijven staan. De mannen tillen de kist op en hijsen mijn grootvader, Jim Kilroy, in de Harvard.
Etienne, de ancien van Wereldoorlog II vijst de canopy weer dicht en stapt van de vleugel, geeft eerst Baudouin een schouderklopje en schudt dan de hand van een zwarte gedaante.
Een te warme luchtstroom, een kleine wervelwind raast voorbij. Heel even zien we niets en wanneer het stof opklaart, zien we de zwarte schaduw, aan de controls van de H-23.
De vier mannen salueren. Etienne is naast mij komen staan. Wij groeten ook. De top van de rechter wijsvinger tegen de rechterslaap, terwijl Marie-Rose een zakdoek drenkt. In tranen. Intussen taxiet hij. Jim stijgt op en verdwijnt, naar oorden zonder angst.
*canopy section = deel van de glazen beschermkamp van de cockpit
____________________________________
Bronvermelding :
Dit kortverhaal is gebaseerd op 'Dagboek van een FAF piloot', Wilfried De Brouwer, 2007
Foto's : belgian-wings.be