Net zoals in alle melige liedjes moet ik toegeven dat ik geen woorden vind om dit te beschrijven. De liefde die ik nu voel, wat ik nu voor hem voel valt echt niet in woorden neer te schrijven. Het is allemaal zo mooi, zo perfect en ik ben zo gelukkig. Geen maar. Het is echt zo. Toch rolt er nu een traan van mijn wangen. Al dat moois roept zoveel angst in me op. Ik wil niet dat het me weer ontnomen wordt, dit gevoel. Het gevoel dat ik graag gezien word en veilig ben in zijn omarming. Er bestaat niets beter. Niets kan me zo raken als het gedacht dat iemand me graag ziet. En het gedacht dat die persoon me ook snel weer niet graag kan zien.
Je kan je afvragen waar dit weer allemaal vandaan komt en vooral waarom ik niet gewoon gelukkig kan zijn zonder meer. Ik vrees dat ik op dat laatste nooit een antwoord zal vinden. Het is nog maar net 24 uur geleden dat ik de grootste warboel van gevoelens ooit heb gevoeld. De grootste liefde. Hij keek in mijn ogen en ik zag de zijne fonkelen. Ik zag dat hij meende wat hij ging zeggen. Dat hij niet kon tegenhouden wat er nog geen 5 seconden later uit zijn mond zou komen omdat het uit het diepste van zijn hart kwam. Het zou het moment en de connectie die we toen voelden nog echter en intenser maken. Alleen wist ik toen nog niet dat het een onvoorspelbaar groot gemis zou oproepen. Een gemis dat me het gevoel zou geven dat mijn hart stopte met pompen van zodra ik hem niet meer bij me had. Waarover ik dan de volgende avond een tekst zou schrijven die compleet overdreven was omdat ik geen woorden kon vinden die beter pastten dan de clichés. De enige woorden die mijn gevoel kunnen overbrengen zijn de zijne op het moment dat ze over zijn lippen stromen. De vier woorden die hij gisterenavond door mijn hele lijf deed zinderen: ik zie je graag.
Ik hoop dat hij weet hoe oprecht dat moment voor mij was. Ik hoop dat hij weet hoe gemakkelijk het voor me was om "ik jou ook" te zeggen en het te menen, uit het diepste van mijn hart.