De laatste dag zomervakantie. Proberen bezweren.
Een poging doen om tijd te beheersen.
’s Ochtends al verraad de knoop in je maag
strak gespannen zenuwen.
Lijdzaam werk je een boterham naar binnen.
Zoenoffer voor een zomer van niks.
Opnieuw denk je aan eerder, zo veel eerder,
toen je nog vol plannen zat
dit en dat zou gaan doen.
Er kwam niets van in huis.
Het bleef bij spelen…
repetitief
cowboy en indiaan
verstoppertje
bruggenbouwer voor bouwwerken voor matchboxauto’s.
Gaandeweg vergat je dat het ooit zou stoppen.
Een klok tikte badend in de zon seconden naar gene zijde.
kerken sloegen om de haverklap een dagdeel weg.
De wind in de bomen deed de rest.
Het deerde niet want er was tijd te over.
Althans dat dacht je.
Tot nu,
je voelt de sluiers van de ochtendmist
in de najaarszon zich langzaam
meester van je maken.
Ze dempen iedere herinnering
en smoren lach en lol.
Ergens klieft iemand hout. Voor later.
Want bijna sluipt op kousenvoeten
de herfst naderbij.
De geur van druiven in de living
die weer bol staat van structuur
en verwachting.
Je legt je neer bij het genadeloze lot.
mompelt dat het goed is
denkt aan pensioen
of dood
waar tenminste kans op oneindigheid bestaat.