Ik sta op, doe mijn plank- en evenwichtsoefeningen, drink een stevige combinatie gember - kurkuma, en begin aan mijn wandeling. Wanneer ik het donkere deel van de tunnel onder de spoorweg uitkom en naar rechts afsla, struikel ik bijna over een man die daar zit. De ochtendzon op het verweerde gezicht, een stapel papieren op de schoot, een balpen in de hand.
'Oei, ik schrok!'
'Ja, ik zit hier omdat ik ruzie heb met mijn vriendin.'
'Even wat afstand nemen kan deugd doen. Tot rust komen ...'
Ik stap verder naar boven, de man hervat zijn schrijven. Hij ziet eruit alsof hij net ontsnapt is uit het jaar 1968. Flowerpower.
Even verderop begint een vrouw haar voortuintje te maaien met een masker op. Zo een uit de pandemietijd. Ze steekt haar hand op, ik zwaai terug. Denk: gekke mensen. Maar dan: misschien helpt het bij hooikoorts?
Ik denk aan de man in de tunnel, hoe triest zijn glimlach was. Als hij er dadelijk op mijn weg naar huis nog zit, neem ik me voor, dan mag hij zijn hart uitstorten. Misschien kan ik hem een abrikoos geven.
Ik moet terugdenken aan de jogger in het bos die, lang geleden, halthield aan de bank waarop ik zat, begon te stretchen, en mijn hele trieste verhaal over mijn scheiding aanhoorde. Me moed insprak.
Ik kom Roger tegen en we wandelen een stuk samen, zoals we wel vaker doen. Zijn vrouw is nu vier jaar dood, en hij leert alleen te leven. Dat lukt hem steeds beter.
We spreken onze immense bewondering voor de Special Forces-kandidaten uit. Davina, Geert, Loïc. Boven ravijnen hangen, langs watervallen omhoogklimmen, in diepe waters springen. En dat hij, Roger, straks gaat petanquen.
Bij zijn appartement laat ik hem achter. Hij nodigt me weer uit om eens koffie te komen drinken. 'Allez ja, als ik thuis ben, hè', voegt hij voor de duidelijkheid toe.
De man zit nog steeds op zijn plekje in de zon op de afdaling naar de tunnel. Hij kijkt op van zijn papieren, bromt een groet vanachter het hippiehaar. 'En, voel je je al wat lichter?' vraag ik, mijn pas inhoudend. Zijn blik is alweer naar beneden gegaan, hij zwijgt. Negeert.
Ik sla de hoek om, de donkerte in, en denk: peace.