Mijn broers hart was amper de onneembare vesting die ik van het mijne had gemaakt. Bij elk nieuw drama tussen papa en mama leek ik sterker te worden, met alweer een nieuwe fortengordel opgetrokken in mijn borstkas. Mijn ribben moeten van staal zijn geweest. Daar geraakten ze niet meer zonder slag of stoot doorheen. Emotionele chantage, gesmeek en gesnotter ketsten op me af als kogels op de borst van Superman. Terwijl ik steeds trotser werd op mijn toenemende immuniteit
(al moest ik het knagende schuldgevoel aan mijn Achillespees soms een flinke trap tegen de snuit verkopen), werd mijn broers hart doorzeefd door de verdwaalde kogels van de vuile oorlog die mijn ouders tegen elkaar hadden ontketend. Zelf zonk ik diep weg in mezelf, niet uit schaamte, maar uit zelfbehoud. Ik trok me terug, stopte mijn oren dicht met was, en zo gingen ook de noodkreten van mijn broer aan me voorbij.
Vaak zat ik alleen in mijn kamer te studeren of te schrijven, of stortte ik me roekeloos in het nachtleven, toen al. Miserie is voor anderen. Laat hen maar dubbel plooien van de pijn. Ik werd liever dronken van het leven, dat ik met beide handen wilde bedwingen. Alle rampspoed van buitenaf wenste ik te weren. En als ik al problemen had, dan waren dat mijn eigen problemen.
Zo leidde ik tijdens die jaren een leven waarvan ik in de waan was het scenario zelf te hebben geschreven. Ballast had ik overboord gegooid, althans dat dacht ik. Maar de klauwen van het verleden hadden diepere wonden geslagen dan ik toen vermoedde. En ook de angst voor een invasie van buitenaf was nooit ver weg. Want er zijn elementen waar je geen vat op kunt hebben. Waar je nooit vat op kunt hebben.